“ตัดหญ้า?!” ชายหนุ่มทวนคำอย่างไม่อยากเชื่อหู
“ใช่ค่ะ ตัดกลางแดดร้อนๆ”
“แล้วคนสวนไปไหน ทำไมต้องให้เมียฉันลงไปตัดหญ้าเอง”
โดมินิกถามเล็ดลอดไรฟันออกมาอย่างเดือดดาล
“เอ่อ...เป็นคำสั่งของคุณทิพย์ค่ะ”
โดมินิกหันขวับกลับมามองทิพย์เกสร ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟเต็มไปด้วยโทสะ “ทิพย์ คุณทำแบบนี้ทำไม!”
“ทิพย์เปล่า...เปล่านะคะ”
“คุณให้นวลออกไปตัดหญ้าทำไม กลางแดดร้อนๆ คุณคิดจะทำบ้าอะไรของคุณ!”
“คือ...ทิพย์เห็นหญ้ามันยาว รกหูรกตา ก็เลยจะออกไปตัด แต่นวลมาเห็นเข้าก็เลยรับอาสา...”
“คนสวนผมมีเป็นสิบคน”
“ก็ตอนนั้น...หาคนสวนไม่เจอนี่คะ”
โดมินิกกำลังจะระเบิดอารมณ์ใส่ทิพย์เกสรอีก แต่เมสันก้าวออกมาจากห้องพักฟื้นของนวลลออเสียก่อน
“พี่ไมค์ครับ นวลเป็นยังไงมั่งครับ”
“อ่อนเพลียน่ะ คราวหน้าก็ระวังอย่าให้ทำอะไรหนักๆ อีกก็แล้วกัน” น้ำเสียงของเมสันราบเรียบก็จริง แต่มันเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ลึกๆ ภายใน
“ไม่เป็นอ
