รถสปอร์ตสีขาวราคาแพงแล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ และการได้เห็นรถสีเดียวกันกับที่โดมินิกเคยใช้ แม้จะไม่ใช่คันเดียวกัน แต่หล่อนก็อดรู้สึกคิดถึงเขาไม่ได้
‘เก็บไว้ร้องไห้ตอนกลางคืน นวล...ตอนนี้ต้องยิ้ม...ต้องทำงาน’
หล่อนบอกตัวเองเบาๆ ในอก ก่อนจะรีบฉีกยิ้มเมื่อประตูรถถูกดันให้เปิดออก และขาเรียวในกางเกงขายาวของผู้ชายคนนั้นก้าวลงแตะกับพื้นถนนคอนกรีต หล่อนรีบก้าวเข้าไปหาเพื่อทักทาย
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็น...”
ทุกคำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอจนหมดเกลี้ยง เมื่อได้เห็นใบหน้าของลูกค้ามหาเศรษฐีเต็มสองตา
เป็น...เป็นเขาไปได้ยังไงกัน?
หล่อนรีบหลับตาลง และลืมขึ้นอีกครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองคงคิดถึง โดมินิกมากเกินไปเลยทำให้มองคนอื่นเป็นเขา แต่ไม่ว่าจะหลับตาและลืมขึ้นอีกกี่ครั้ง ผู้ชายตรงหน้า...ผู้ชายหล่อบาดใจตรงหน้าก็ยังเป็นโดมินิก มาเลซาสโซอยู่ดี
หล่อนเผยอปากค้างเติ่ง ถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ หล่อนจะทำยังไงด
