“ปละ ปล่อยค่ะ”
“จะให้ฉันปล่อยไปไหนล่ะ ในเมื่อ...ฉันเป็นลูกค้าของเธอ”
คนฟังเบิกตากว้างใหญ่โตปานไข่นกกระจอกเทศเลยทีเดียว “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ลูกค้าของดิฉันคือ...มิส...” หล่อนยังพูดไม่ทันจบ เขาก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“มิสไดอาน่า แกรนด์วิซใช่หรือเปล่า”
หล่อนงงงวยมากยิ่งขึ้น “คุณ...รู้ได้ยังไงคะ”
โดมินิกหัวเราะร่วน ขบขันจนต้องเงยหน้าไปด้านหลัง “ไดอาน่าเป็นคนของฉันเอง”
“คะ?”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเหวอเลย พาฉันเข้าไปดูห้องเสียดีๆ”
เขากอดรัดแน่นขึ้น ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย คนถูกมองหน้าแดงก่ำ รีบผลักไส
“ปล่อยนะคะ”
“ไม่ปล่อย เธอต้องไปขอบคุณฉันก่อน”
“ขอบคุณ?”
เขาอมยิ้มมีเลศนัย
“ก็เรื่องที่ฉันซื้อคฤหาสน์งี่เง่าหลังนั้นยังไงล่ะ”
สองมือที่ดันแผงอกกว้างอยู่ชะงักค้าง “คุณมิกไม่ได้ชอบคฤหาสน์หลังนั้นเหรอคะ”
“ไม่ชอบ”
“งั้น...ซื้อไปทำไมคะตั้งหลายสิบล้าน”
เขาไหวไหล่กว้างน้อ
