“ทำไมฉันจำไม่ได้เลยล่ะว่าเคยเกลียดเธอน่ะ”
“คุณมิก”
หล่อนเรียกเขาเสียงขุ่น “นี่คุณมิกอย่ามาเกเรกับนวลนะคะ กลับไปหาพี่ทิพย์เถอะค่ะ เราจบกันแล้ว”
เขาส่ายหน้าน้อยๆ พลางจูบหล่อนไม่หยุด พอสาแก่ใจแล้วนั่นแหละถึงพูดต่อ
“ฉันกับทิพย์จบกันตั้งแต่ที่ทิพย์เลือกงานเดินแบบ แทนที่จะเลือกอยู่กับฉันแล้ว”
นวลลออเม้มปากแน่น ดวงตาฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา “แต่คุณมิกก็ได้อ่านจดหมายแล้วนี่คะ พี่ทิพย์ทำไปเพราะนวล...”
“มองตาฉัน” เมื่อหล่อนไม่ยอมมองดีๆ เขาจึงต้องจับปลายคางมน และบังคับให้หล่อนสบสายตา “เธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมจะต้องมายอมรับอะไรที่ตัวเองไม่ได้ทำด้วยล่ะ”
“ก็คุณมิกเชื่อแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ” ยิ่งพูดหล่อนก็ยิ่งเต็มไปด้วยความน้อยใจ
“ฉันเคยเชื่อ...แต่ตอนนี้ไม่เชื่อแล้ว”
นวลลออยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง “ขอบคุณค่ะ ที่มองนวลดีขึ้นมาบ้าง”
เขาอมยิ้มน้อยๆ กอดรัดแน่นขึ้น “ทีนี้จะกลับไปอยู่กับฉันได้หร
