ร่างอรชรที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันรอบกายค่อยๆ ก้าวออกมาจากห้องน้ำ ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่เตียงนอน คิ้วโก่งดุจดั่งคันศรเลิกสูงเมื่อผู้ชายคนที่เคยนอนหลับใหลอยู่บนนั้นหายตัวไป
หล่อนรีบก้าวมาหยุดที่ขอบเตียง และหมุนมองไปรอบๆ ห้อง ใจหายไม่น้อยที่ไม่เห็นโดมินิก หรือว่าเมื่อคืนมันเป็นเพียงแค่ความฝันกันนะ โดมินิก บอกรักหล่อนในความฝันใช่ไหม
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ”
คนตัวโตยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าประตูห้อง หล่อนยิ้มเอียงอายตอบออกไป
“เอ่อ...คุณมิกไปไหนมาเหรอคะ”
เขาอมยิ้ม เดินเข้ามาดึงร่างของภรรยามาสวมกอด “คิดถึงเหรอ”
“เปล่าเสียหน่อยค่ะ” คนตอบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะดันตัวออกห่าง “คุณมิกไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวจะได้ไปกินอาหารเช้ากัน”
เขาอมยิ้มอีกครั้ง ใบหน้าหล่อจัดกระจ่างใสน่ามอง “ฉันทำเตรียมเอาไว้ให้เธอแล้วล่ะ ไม่ต้องออกไปกินที่ไหนหรอก”
“คุณมิก...ทำอาหารเช้าให้นวลเหรอคะ”
“อืม ใช่ ว่าแต่ทำไมจะต้องทำหน้าต
