เจมส์ไม่อยากให้ใครๆ ต้องพลอยหอบหิ้วตนไปเป็นภาระ
“น่าจะไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
คมน์ยังไม่ละความพยายาม เพราะรู้ว่าตั้งแต่เป็นอัมพาตเจมส์ก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในบ้าน ความพิการทำให้ชายผู้เคยร่าเริง คุยเก่ง ชอบพบปะสังสรรค์เพื่อนฝูง ต้องกลายเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว หมดความเชื่อมั่นในตัวเองอย่างที่เห็น
“ผมฝากนวลไปด้วยได้ไหมครับพ่อ... นวลน่าจะอยากเล่นน้ำ”
เจมส์ถามพ่อเลี้ยง
“ไม่มีปัญหา... ว่าแต่นวลเค้าอยากจะไปกับพ่อหรือเปล่าล่ะ... ถามเมียแกก่อนนะ”
คมน์กล่าวขณะหันไปรับเครื่องดื่มที่ป้าต้อยเอามาให้ หิ้วมาใส่ไว้หลังรถกระบะ
“อยากสิครับ... โน่นไงนวลกำลังมาพอดี... นวล”
เจมส์ร้องเรียกภรรยา เหลือบมองเรือนร่างเอิบอิ่มของแพรนวล กำลังเดินเข้ามาใกล้ตรงที่เขากับพ่อคุยกัน
“คะ... ”
นวลส่งยิ้มให้สามีที่นั่งอยู่บนรถเข็น
“พ่อคมน์กำลังจะไปตกปลา... นวลไปกับพ่อนะ... ผมอยากให้คุณได้ออกไปเที่ยวบ้าง”
