“เราไปหาที่นั่งกินข้าวกันเถอะ ข้าวต้มทะเลของคุณดูเหมือนจะย่อยหมดแล้ว”
ริคคาโด้เอ่ยอย่างอารมณ์ดี เขามองเห็นครอบครัวอื่นที่พาลูกมาด้วย พ่อแม่ต่างพาลูกๆ ไปหาที่นั่งรับประทานอาหารเที่ยง ตัวเขาอุ้มโรซี่น้อยมีร่างเล็กของอลิชาเดินตาม มองเผินๆ ไม่ต่างจากครอบครัวเดียวกัน หัวใจของมาเฟียหนุ่มพลันชื่นฉ่ำขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อนึกว่าหากเขามีโรซี่เป็นลูกสาวมีอลิชาเป็นภรรยาและมีโรมิโอลูกชายอยู่ด้วย คงจะเป็นครอบครัวแสนอบอุ่นที่น่าอิจฉาไม่น้อย ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มกว้างกับภาพในมโนนึกของตัวเอง ก่อนจะคลายยิ้มอย่างขัดเขินเมื่อคิดได้ว่า เขาช่างขี้มโนเป็นตุเป็นตะ
“ข้าวผัดสับปะรดของโรซี่ ส่วนนี่คือสปาเกตตี้ผัดซ้อสขาวกับแซล มอลรมควันของคุณ แล้วก็ผัดกะเพราไก่ไข่ดาวของฉัน”
เมื่อหาที่นั่งได้ อลิชาก็หยิบเสื่อผืนเล็กมาปู จัดการนำกล่องข้าวของแต่ละคนมาวางให้ หญิงสาวยังเตรียมน้ำดื่มและผลไม้มาด้วย เมื่อทุกคนรับประทา
