บทที่ 33 ความเครียดของโจชัว
หนึ่งเดือนผ่านไป
ณ คฤหาสน์เพมเบอร์ตัน
โจชัวมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงานของเขา ท้องฟ้าในตอนเย็นยิ่งทำให้เขารู้สึกเหงาเหมือนเดิม เขาไม่ได้สัมผัสอากาศที่สดชื่น หรือได้ออกไปข้างนอกเหมือนเดิม หลังจากที่ดารินจากไปตอนนี้ความรู้สึกที่เคยเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง ตอนนี้กลับกลายเป็นความสับสนที่จับต้องได้
"เธอ..."
เขาพึมพำด้วยเสียงต่ำ ใจหนึ่งก็คิดถึงเธอ สองมือขยับไปหยิบกำไลข้อมือที่เขาทิ้งไปเมื่อวันนั้นขึ้นมา กำไลข้อมือสีเงินที่เธออยากได้คืน แต่วันนี้เขาทำได้แค่เพียงนั่งมอง เพราะคนที่ต้องการมันกลับไม่อยู่ที่นี่แล้ว
“เฮ้อ”
เชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วนั่งมองกำไลข้อมือต่อ ราวกับเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงเธอเข้ากับความทรงจำของเขา ความทรงจำที่ยากจะลืม
โจชัวจำได้ดีว่าเมื่อวันนั้นหลังจากที่เขาโยนมันทิ้งไป เขามองดูเธอที่ยืนอยู่ตรงนั้น น้ำตาคลอเต็มตา
"ทำไม..."
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา
