บทที่ 41 อย่าจากไปไหนอีกเลยนะ
“เด็กผู้หญิงคนนั้น... คือคุณครับ”
ดารินนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น จากนั้นเธอก็เงียบไป รู้สึกเหมือนความทรงจำเก่า ๆ ที่ซุกซ่อนอยู่ในมุมหนึ่งของใจได้กลับมาโผล่ขึ้นมาอย่างช้า ๆ
"ไม่... ไม่ใช่..."
เสียงหวานพึมพำออกมาเบา ๆ แม้ว่าจะยังไม่แน่ใจ แต่บางสิ่งในตัวเธอก็เริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงนั้น
โจชัวมองเธออย่างเข้าใจ เขารู้ดีว่ามันคงยากที่จะเชื่อในสิ่งที่เขากำลังพูด เพราะมันคือความทรงจำที่ผ่านมานานหลายปี แต่เขาก็ยังคงยืนยันในสิ่งที่เขารู้
“คุณช่วยผมไว้... ตอนที่ผมเกือบจะถูกยิงในคืนนั้น"
ชายหนุ่มพูดช้า ๆ พร้อมทั้งทบทวนเหตุการณ์ในอดีตที่คงเคยทิ้งรอยแผลไว้ในหัวใจของเขา
"คุณไม่แค่ช่วยชีวิตผมจากการโดนยิง แต่คุณยังพาผมไปที่ปลอดภัยด้วย... ตอนนั้น... ผมไม่รู้หรอกว่าใคร คุณแค่เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่โผล่มาช่วยผม และ... ช่วยให้ผมรอดชีวิ
