สองอาทิตย์ต่อมา
“หน้าพี่ฌอนไปโดนอะไรมาคะ?” เธอเอ่ยถามพี่ชาย ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเหมือนไปมีเรื่องกับใครมา ปกติเธอไม่เคยเห็นหน้าเขามีรอยพวกนี้ จึงอดถามไม่ได้ว่าหน้าไปโดนอะไรมา อีกทั้งยังหายไปสองอาทิตย์เต็มแถมยังไม่ติดต่อมาหาเธอ นั่นคือความผิดปกติ พี่ฌอนไม่เคยขาดการติดต่อกับเธอนานขนาดนี้ หากไม่นัดเจอก็จะโทรหาแต่นี่…หายเงียบไปเลย
“ไม่มีอะไรหรอก” ฌอนตอบ และแกล้งปั้นสีหน้ายิ้มให้เฌอปรางค์ทั้งที่ข้างในเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายหลายอย่าง
“พี่ฌอน” เธอเรียกพี่ชายเสียงเข้มอย่างรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโกหก
“ไม่มีอะไรจริงๆ ก็แค่ไปฟัดกับหมามาน่ะ”
“หมาที่ว่า…คือป๊าของพี่ฌอนใช่ไหมคะ”
กึกก
ฌอนนิ่ง และความนิ่งเงียบของเขาทำให้เฌอปรางค์รู้ว่าตนเองเดาถูก
“ฝีมือเขาใช่ไหมคะ?”
“ไม่หรอก”
“อย่าโกหกปรางค์ คุณลุงบดินทร์ทำร้ายพี่ฌอน ถ้าเป็นคนอื่นพี่ฌอนคงไม่ยอมให้ใครทำแบบนี้ได้ คนเดียวที่พี่ฌอนยอมก็คือค
