@เพนท์เฮาส์ลีคัส
19:00 น.
ติ๊ง~
เสียงประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงของลีคัสก้าวออกมาคนเดียว ส่วนเฌอปรางค์ขึ้นมาข้างบนก่อนราวสิบนาทีได้แล้วเพราะเขาต้องสั่งงานลูกน้องจึงทำให้ตามขึ้นมาทีหลัง คีย์การ์ดในมือทาบสัมผัสลงประตูเพนท์เฮาส์ ก่อนจะเปิดประตูออกแล้วก้าวเข้าไปข้างใน
สายตาคมเข้มกวาดมองไปรอบๆ เพนท์เฮาส์ที่เงียบสงัด สองเท้าตวัดเดินและต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาปะทะเข้ากับเฌอปรางค์ที่นั่งเกร็งอยู่โซฟาในโซนห้องนั่งเล่น โดยมีพ่อและแม่ตัวเองนั่งขนาบข้าง
“มาไม่บอกผมอีกแล้วนะครับ” เขาพูดกับพ่อและแม่ที่นั่งอยู่ในเพนท์เฮาส์ส่วนตัวของตัวเองเสียงเรียบ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือว่ากระวนกระวายที่เห็นพวกท่านมาหา
ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อกับแม่มาหาแล้วไม่ยอมบอกก่อนล่วงหน้า เคยถามแล้วว่ามาทำไมไม่บอกก่อน และคำตอบที่ได้ก็คือ…อยากเซอร์ไพรส์เขา
“มานั่งนี่” อังเดรบอกลูกชายเสียงเรียบ สายตาที่มองลีคัสยังคงนิ่งและยากคา
