ลีคัสเปิดประตูรถออกและก้าวลง ขณะที่สายตากำลังจดจ้องกับภาพรถคันที่เฌอปรางค์นั่งซึ่งมีควันคลุ้งกระจายออกมากระโปรงรถ สองเท้าพลางเดินเข้าไปหาพร้อมกับความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามาจนแยกไม่ออกว่าคืออะไร ภาพที่เฌอปรางค์ไม่ได้สติและมีเลือดไหลจากศีรษะผ่านขมับลากยาวลงมาทำให้หัวใจแกร่งกระตุกวูบ หูนั้นเริ่มดับไม่รับรู้เสียงอะไรจากรอบข้างแม้กระทั่งเสียงเพื่อนที่กำลังเอ่ยเรียก
ดวงตาคมเข้มแดงก่ำเพราะมีเริ่มมีน้ำสีใสห้อมล้อมดวงตาทั้งสองดวง แข้งขาคล้ายจะอ่อนแรงลงเรื่อยๆ มือหนาเอื้อมไปสัมผัสกระจกฝั่งที่เฌอปรางค์นั่งไม่ได้สติอย่างสั่นระริก
ไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสตัวเธอโดยตรง เพราะกลัวเธอจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้ ทำได้เพียงยืนมองอยู่จากข้างนอก ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองเพื่อนสนิท และเริ่มขยับริมฝีปากพูดบางอย่าง
“ระ…เรียกรถพยาบาลให้กูที…” น้ำเสียงสั่นๆ เอ่ยบอกเพื่อนสนิท
“อลันโทรเรียกแล้ว” มาร์ลิกซ์บอกเพื่อ
