หลายวันต่อมา
“คุณลีคัสออกไป ที่ให้นอนมีตั้งเยอะแยะมานอนตักฉันทำไม” เธอพยายามผลักลีคัสที่นอนหนุนตักอยู่ออก แต่ใช่ว่าเขาจะยอมออกไปง่ายๆ
“ไม่เอา จะนอนตักเมีย”
“ใครเมียคุณ พูดให้มันดีๆ”
“เธอไงเมียฉัน”
“ฉันไม่ใช่เมียคุณ อย่ามาเพ้อเจ้อ”
“เอากันจนมีลูกขนาดนี้ ยอมรับได้แล้วว่าฉันคือผัวเธอ และเธอก็คือเมียฉัน”
เธอถอนออกมาพรืดใหญ่ด้วยความเอือมระอา ขี้เกียจเถียงกับลีคัสแล้ว เวลาเถียงกันเรื่องไร้สาระแบบนี้ ลีคัสไม่เคยให้เธอเป็นฝ่ายชนะ เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองชนะ แต่ไม่ใช่ว่าเธอเองจะไม่เคยเอาชนะเขาเลย
“ลูกเห็นรึยังแม่เขาดื้อมากแค่ไหน”
เธอมองก้มลงลีคัสที่กำลังนอนฟ้องลูกว่าเธอดื้อ ในทุกๆ ลีคัสมักมานอนคุยกับลูกเป็นประจำรวมถึงก่อนเข้านอนด้วย เป็นภาพที่หาดูได้ยาก และไม่คิดด้วยว่ามาเฟียผู้โหดเหี้ยมในอดีจ จะกลับกลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องในวันนี้
“ลองคิดชื่อลูกรึยัง?”
“ยัง”
“ถ้างั้นเรามาลอ
