เพลงเพียง
“แง้งงง!” เสียงร้องไห้ดังขึ้นจ้าในกลางดึกทำให้ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทันที
“ชู่ววว เงียบนะครับเด็กดีของพ่อ” แต่เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นอีกเสียง ฉันหรี่ตาขึ้นมองถึงได้เห็นว่าตอนนี้พี่ม่านหมอกกำลังอุ้มน้องพริม ลูกสาววัยห้าเดือนของเราอยู่นั่นเอง
“ลูกหิวนมหรือเปล่าคะ” ฉันขยับตัวลุกนั่งแล้วถามออกไป
“พี่ให้นมลูกแล้ว แต่แกไม่กิน” พี่ม่านหมอกตอบกลับด้วยน่าตาไม่สู้ดี
“เอามาเข้าเต้าก็ได้ค่ะ แกติดเต้ามากกว่า” ฉันพูดขึ้น เพราะน้องพริมจะเป็นเด็กที่ติดเต้ามาก ตอนกลางวันไม่เป็นไรนะ แต่ถ้าได้ตื่นกลางดึกนี่แกไม่ค่อยเอาขวดนมเท่าไหร่
แล้วพี่ม่านหมอกก็อุ้มน้องพริมมาส่งให้ฉัน ฉันถกเสื้อก่อนจะให้ลูกกินนมจากเต้า แล้วแกก็ยอมกินเงียบๆอย่างที่คิด
“พี่น่าจะมีนมเหมือนเพลง เพลงจะได้ไม่เหนื่อย” พี่ม่านหมอกที่นั่งลงข้างๆพูดขึ้นพร้อมกับนิ้วเรียวยาวเขี่ยแก้มลูกเล่นเบาๆ
“พี่ช่วยเพลงเลี้ยงลูกเพลงก็หายเหนื่อย
