ร้องด่าตัวเองอยู่ภายในอกด้วยความเจ็บช้ำ พยายามปลอบใจตัวเองว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างได้ เวลาจะทำให้หล่อนลืมผู้ชายใจดำคนนี้ได้ แม้มันจะไม่ทั้งหมดก็ตาม
“ฉันจะเกลียดคุณให้ได้...”
พยุงตัวเองลุกขึ้นยืน แล้วก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สองคนอยู่ตรงหน้า พเยียหน้าซีดเผือด ถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว
“เอ่อ อย่าเข้ามานะ...”
ร้องออกไปทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ แต่คนพวกนั้นหาได้สนใจไม่ มันเดินตรงเข้ามาหา คนหนึ่งกระชากกระเป๋าถือของหล่อนเอาไปรื้อค้น ส่วนอีกคนหนึ่งล็อคข้อมือของหล่อนไพล่หลังเอาไว้
“ได้โปรด... อยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ”
พวกมันพูดภาษาอะไรสักอย่างที่หล่อนฟังไม่เข้าใจ ซึ่งหากเดาไม่ผิดคงจะเป็นภาษาโปรตุเกสเพราะเท่าที่ทราบมาคนบราซิลใช้ภาษานี้เป็นภาษาประจำชาติ และหล่อนก็เคยได้ยินมาร์คอสพูดโทรศัพท์ด้วยสำเนียงแบบนี้
“ปล่อยนะ...!”
เมื่อพวกมันเห็นว่าในกระเป๋าของหล่อนไร้ของมีค่า มั
