นครเซาเปาโล ประเทศบราซิล
เตียงนอนใหญ่กึ่งโบราณที่ด้านบนมีมุ้งสีขาวขมวดเกลียวเอาไว้ทั้งสี่มุมโยกคลอนอย่างรุนแรงอยู่หลายครั้งก่อนจะหยุดลงเมื่อพ่อหนุ่มหล่อผิวสีแทนซบหน้าลงกับอกอวบของภรรยาอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
“ทูนหัว... หากผมสามารถต่ออีกครั้งได้โดยไม่ขาดใจตายไปก่อน ผมก็จะทำ...”
คนตัวโตที่หอบหายใจกระชั้นกับร่องอกสาวพึมพำออกมาด้วยแหบพร่า ตั้งแต่กลับมาถึงมาร์คอส พลาเลซ พ่อจอมตะกละก็ยังไม่ยอมให้หล่อนได้ก้าวลงจากเตียงเลยแม้แต่นาทีเดียว เขาฉุดรั้งหล่อนด้วยแรงพิศวาสเร่าร้อน ผลักดันให้หล่อนจมดิ่งลงสู่วังวนสวาท มัวเมาจนไม่สามารถปีนป่ายขึ้นมาเองได้
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามาร์คอส โรเจอริโอ ที่ใครๆ ต่างให้ฉายาว่าพ่อมดจอมมารจะเหมือนเด็กหนุ่มเอาแต่ใจยามที่อยู่บนเตียงแบบนี้
“พอก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวขาดใจตายกันพอดี...”
“ถ้ามีเมียแล้วจะตาย ก็ให้มันรู้ไปสิ ผมหิวนี่ อยู่ใกล้คุณแล้วหิวจัดทุกที...”
พเยียหัวเราะคิ
