มาร์คอสกระซิบชิดกลีบปากอิ่มเสียงพร่า เลือดหนุ่มในกายร้อนผ่าว ความโหยหาถูกปลุกเร้าขึ้นมาให้รุนแรงยิ่งขึ้นมหาศาล เพียงแค่ได้กอด ได้จูบ เขาก็แทบควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
“แต่คุณไล่ฉัน... คุณเกลียดฉัน...” น้ำตาไหลพราก สองมือดันแผงอกกว้างเอาไว้เต็มแรง
“ฉันมันเป็นผู้หญิงแพศยา”
หนุ่มบราซิเลี่ยนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ก้มลงพูดเสียงนุ่มใกล้กับใบหูเล็กอย่างยอมจำนน “ต่อให้คุณเป็นยิ่งกว่านางกากี...” เขาหยุดพูดจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำขลับของพเยีย
“ผมก็ไม่อาจหยุดรักคุณได้... พเยีย ผมลืมคุณไม่ลง ทั้งๆ ที่พยายามตัดใจ พยายามมองคุณในแง่ร้ายที่สุด แต่ผมก็ยังรักคุณ รักทั้งๆ ที่ไม่ต้องการจะรักเลย...”
น้ำเสียงของคนตัวโตช่างขมขื่นยิ่งนัก ตอนนี้มาร์คอสมีสภาพไม่ต่างจากเด็กชายตัวน้อยที่กำลังอ้อนวอนขอของเล่นจากพ่อแม่เลยสักนิด
สาวน้อยเม้มปากแน่น รู้สึกถึงรสขมปร่าในปาก อยากจะปฏิเสธ อยากจะผลักไสอ้อมแขนแสนอบอุ่นนี้
