“มีอะไรก็ว่ามา อแมนด้า...”
เจ้าของชื่อสาวโปรยยิ้มหวานให้กับหนุ่มหล่อปานเทพที่พึ่งก้าวเข้ามาทรุดนั่งตรงหน้าของตัวเองอย่างมีจริตจะก้าน แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อคนตัวโตไม่มีท่าทางใยดีใดๆ ออกมาเลย แถมยังแสดงท่าทางขยะแขยงชิงชังออกมาอย่างล้นพ้นอีกต่างหาก
อแมนด้าเม้มปากเป็นเส้นตรง ข่มความขุ่นเคืองเอาไว้ในอก “จะไม่ทักทายกันเลยสักคำหรือไงคะ ยังไงเราก็คนเคยนอนเตียงเดียวกันมาก่อน... หรือว่าคุณลืมไปแล้ว...”
มาร์คอสแสยะยิ้มดุดัน “ผมไม่มีทางลืมหรอก...”
“ฉันก็ไม่เคยลืมค่ะ คุณทำให้ฉันนอนกับผู้ชายคนอื่นอีกไม่ได้ คิดถึงแต่คุณ ฉันรักคุณเหลือเกินมาร์คอส อยากให้คืนนั้นของเรากลับมาอีก...”
“ด้วยการวางยาผมแล้วลากผมขึ้นเตียงอย่างนั้นหรือ แพศยาชะมัด รู้เอาไว้ด้วยว่าผมเกลียดคุณที่สุด อีตัวข้างถนนยังมีศักดิ์ศรีมากกว่าคุณเลยอแมนด้า...!”
“นี่มาร์คอส คุณด่าฉันอย่างนั้นเหรอ!” อแมนด้ากำมือแน่น มองผู้ชายสุด
