เสียงประตูดังขึ้นสองครั้งที่หน้าห้อง มาร์คอสขยับตัวพร้อมๆ กับกระชากเสียงถามออกไปด้วยความหงุดหงิดที่ถูกรบกวนเวลานอนอันมีค่าของตัวเองแต่เช้า
“ใคร?”
“มารีเองค่ะ มีแขกมารอพบคุณผู้ชายค่ะ...”
เสียงราบเรียบตามสไตส์ของมารีผ่านบานประตูไม้สักแกะสลักเข้ามา มาร์คอสขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ปลายตามองแม่สาวน้อยคนงามที่เริ่มขยับตัวนิดหนึ่งและเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนยังคงไม่ลืมตาตื่นขึ้นมา เขาจึงตัดสินใจก้าวลงจากเตียงและเดินตรงไปกระชากประตูให้เปิดออก
“สั่งแล้วไม่ใช่หรือมารีว่าผมไม่รับแขก...”
มารีหน้าซับเลือดฝาดเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มในสภาพไม่เรียบร้อยนัก ตอบเสียงอุบอิบพร้อมๆ กับรีบก้มหน้าลงมองปลายเท้าของตัวเองด้วยความหวั่นเกรง
“คุณอแมนด้าค่ะ...”
แม้มารีจะตอบออกมาเสียงเบาแค่ไหน แต่กระนั้นคนที่นอนงัวเงียอยู่บนเตียงก็ยังได้ยินอยู่ดี สาวน้อยลืมตาโพลง เงี่ยหูฟังด้วยความตั้งใจ เพราะถึงแม้มาร์คอสจะบอกรักหล่อ
