เงาทมิฬทาบทับมาบนจิตวิญญาณของหล่อนอีกครั้งเมื่อเงยหน้าขึ้นประสานสายตาคนตัวโต นัยน์ตาสีทองของมาร์คอสช่างมีอำนาจต่อร่างกายและหัวใจของหล่อนเสียเหลือเกิน ดูสิ หล่อนขยับตัวไม่ได้ นิ่งราวกับถูกสาบเพียงแค่สบตากับเขาเท่านั้น
“คุณต้องกินข้าว...”
เสียงกระด้างของเขาทำให้หล่อนรู้สึกตัวขึ้นมา หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง เชิดหน้า บอกให้คู่สนทนาทราบกลายๆ ว่าตัวเองนั้นจะไม่ยอมทำตามคำสั่งง่ายๆ
“ฉันไม่หิว...”
“แต่คุณต้องกิน ร่างกายของคุณต้องได้รับอาหาร อย่าขัดใจผมพเยีย...”
อำนาจในน้ำเสียงของมาร์คอสยิ่งทำให้หล่อนอยากจะต่อต้าน หล่อนจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว จะไม่มีวันยอม...
“ถ้าไม่อยากให้ขัดใจ ก็อย่ามาวุ่นวายกับฉัน และที่สำคัญปล่อยฉันไปซะ...”
ความเงียบกินเวลานานพอๆ กับโทสะในดวงตาคมกริบสีทองที่แผดเผาร่างกายของหล่อนนั่นแหละ พเยียตัวสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกได้ถึงสัญญาณอันตรายที่ใกล้เข้ามาเร
