ดุจมาตารู้สึกได้ถึงน้ำเสียงอันธพาลของคนพูดอย่างชัดเจน อดไม่ได้ที่จะกลอกตา เขายังคงโกรธเธอที่จูบกับพีรวิชญ์อยู่ล่ะสิท่า
“คู่หมั้นผมเริ่มจะเมาแล้ว ผมขอดื่มแทนเธอก็แล้วกัน”
“จริงเหรอ?” คชาเลิกคิ้วถาม ไม่ใช่ถามพีรวิชญ์ แต่จงใจกวนประสาทเธอเต็มๆ ดุจมาตาขึงตามองเขา แต่คชามองเมินทำเป็นไม่เห็น รอยยิ้มยิ่งอยู่ยิ่งกว้าง แต่ให้กลิ่นอายความลึกลับเดาใจไม่ถูกอย่างไรพิกล
“ถ้าคุณอยากให้ดื่ม ฉันก็จะดื่ม”
ดุจมาตาตัดจบปัญหา ยกแก้วไวน์ขึ้นเตรียมจรดริมฝีปาก แต่โดนคชาฉวยข้อมือรั้งเอาไว้ก่อน เธอขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ รู้เพียงแต่ว่ายิ่งเห็นเขายิ้มก็ยิ่งขัดตา รู้แหละว่าพ่อคนเจ้าคิดเจ้าแค้นกำลังหาเรื่องแกล้งเอาคืนเธอ
“ผมอยากเห็นความจริงใจของสามีคุณสักหน่อย ถ้าคุณพีรวิชญ์ยอมดื่มวอดก้าขวดนี้จนหมด ผมจะถือว่าผ่าน ว่าไงครับ” ท้ายเสียงหันไปมองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย
แน่นอนว่าคนกำลังกริ่มๆ ได้ที่ถูกท้าอย่างนี้ก็ยิ่
