คชาที่หันมามองเธอพอดีเลิกคิ้วพลางถามว่า
“คุณยิ้มอะไร”
“ฉันแค่สงสัยที่คุณดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลย ทั้งที่วันนี้เป็นวันสำคัญของคุณแท้ๆ เย็นนี้จะมีงานคัดเลือกบุคคลดีเด่น คุณน่าจะอยู่ที่งานคอยเอาใจพวกคณะกรรมการมากกว่าจะมาขลุกอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า คุณไม่กลัวคะแนนเสียงฝ่ายคุณจะเทไปทางพีรวิชญ์บ้างเหรอ” เธอเลี่ยงที่จะตอบคำถามเขา แต่เลือกถามสิ่งที่สงสัยแทน
คชายักไหล่ ดูไม่ซีเรียสจริงจังเลยสักนิด
“ผมไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก ถ้าตำแหน่งนี้เป็นของผม มันก็ต้องเป็นของผมอยู่วันยังค่ำ”
“คุณนี่มักน้อยมากกว่าที่ฉันคิดไว้นะ” คำตอบของเขาไม่ได้เกินคาด เหมาะกับนิสัยที่ยึดติดความอิสระเสรีแบบเขาดี
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน ไม่รู้ว่าเธอประชดหรือชมเขา แต่เขาจะคิดว่าเป็นอย่างหลังก็แล้วกัน
“ผมจะถือว่าเป็นคำชมนะ”
“ฉันชมคุณจริงๆ”
คชาชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วก็ยิ้มกว้างมากขึ้น
“พูดแบบนี้ หลงเสน่ห์ผมเข้าแล้วล่ะสิ”
แบบนี้
