เสียงเคาะประตูห้องทำให้ภคชนท์หลุดจากภวังค์ความคิด เขามองผู้ช่วยที่ถือแก้วกาแฟและของว่างเข้ามาแล้วไปนึกไปถึงฉัตรญาดาที่เขาเคยรู้จักในอดีต
“ขอโทษนะญาดา”
“บอสขอโทษญาดาทำไมคะ” ฉัตรญาดามองหน้าเจ้านายด้วยความสงสัยเพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องขอโทษเธอเลย
“ก็ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียเวลาไปชงกาแฟน่ะสิ” ภคชนท์บอกเธอไปแบบนั้นทั้งที่จริงๆ แล้วเขากำลังขอโทษเธอกับเรื่องราวในอดีต ถ้ามองย้อนกลับไปเขาก็ค่อนข้างเห็นแก่ตัวมากเพราะหลังจากไปเที่ยวนครสวรรค์ด้วยกันครั้งแรกสามคนแล้ว ครั้งต่อๆ ไปเขาและฉัตรรวีก็เดินเที่ยวกันตามลำพังส่วนเธอก็มักจะแยกตัวออกไปนั่งรอเขาที่ฟู้ดคอร์ดหรือไม่ก็เดินเที่ยวคนเดียวซึ่งมันเป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ฉัตรญาดาต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง
แต่สำหรับภคชนท์ในวัย 17 ปีนั้นไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากอยากอยู่กับพี่สาวของเธอแค่สองคน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ญาดาไม่รู้นะคะว่ากาแฟจะอร่อยเท่าพี่แพรชงหรือเป
