หอมจางๆจากน้ำมันที่ชโลมเรือนผมของหล่อนยังลอยอวลอยู่ในมวลอากาศอันเย็นยะเยียบจับขั้วหัวใจ
“นึกจะมาก็มา…นึกจะไปก็ไป…ตบหน้ากันแล้วก็หนีไปซะยังงั้น! คราวหน้าถ้าเจอกันอีก จะจับมาจูบเสียให้เข็ด” ทรงกลดพึมพำอยู่คนเดียว เมื่อถูกทิ้งเอาไว้อย่างไม่ใยดี หากนึกไปในทางดีก็นับว่าบุญโขที่ไม่ตกเป็นเป้าของธนูจนร่างพรุน
ทรงกลดก้าวออกมาจากจากชายป่าแห่งนั้น รู้สึกถึงร่างกาบเบาหวิว กับสิ่งที่เพิ่งได้พบได้เจอ ภาพของดวงหน้าหวานนั้นยังติดตา ตรึงใจ ริมฝีปากอิ่ม…แม้จะยังไม่เผยรอยยิ้ม ทว่าก็สันนิษฐานได้ไม่ยากว่าคงหวานจับใจ
แววตาลึกลับคู่นั้นชวนค้นหา บาดลึกในยามมอง เรือนร่างนั้นงดงามเหมือนภาพฝัน เหมือนนางฟ้า เหมือนผีสางนางไม้ที่จำแลงแปลงกาย เกินกว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีลมหายใจ หากภาพของทรวงอกอวบยวบยาบตรงหน้าที่สะท้อนขึ้นลงไปตามจังหวะ…ก็ช่วยยืนยันว่าเธอคือมนุษย์ที่มีลมหายใจ ไม่ต่างจากเขา
ทรงกลดนึกอยากพิสูจน์ใจจะขาด
