ตั้งแต่เดินทางออกมาจากเผ่าตวนมู่ตวนมู่น่าหลังไม่พูดจากับผู้ใดอีกเลย แม้กระทั่งหมี่วาที่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นเมื่อคืนวาน นางเพียงแค่นั่งจับมือเรียวน่าหลังที่อยู่บนรถม้าเพื่อเดินทางไปแคว้นไป
เมื่อสองวันก่อน ตวนมู่ไป๋ฉีมาส่งนางที่ชายเขตแนวป่า น่าหลังเองก็ไม่พูดมากความเช่นทุกครั้ง ไป๋ฉีรู้ว่านางโศกเศร้าแค่ไหนที่ต้องจากบ้านของตัวเองไปอยู่แคว้นอื่น และอยู่ในที่ตัวเองไม่รู้จัก อีกทั้งยังเคยเป็นศัตรูของเผ่า นำนางไปแต่งงานที่เมืองหลวงแคว้นไป๋
“กระโจมเสร็จแล้วกงจู่ เชิญพระนางลงมาจากรถม้า” เหลียงเยว่เอ่ยบอกหน้ารถม้า หมี่วาเปิดผ้าม่านออก นางมองไปยังน่าหลังที่นั่งเหม่อลอยไม่เอ่ยสิ่งใดตั้งแต่ออกจากเผ่า
“ถึงที่พักแล้วเพคะ กงจู่จะได้ไปสรงน้ำเสียที เดินทางผ่านทะเลทรายมาตั้งสองวัน” หมี่วาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ถ้ากงจู่อยากสรงน้ำ หม่อมฉันให้ทหารขึงผ้าไว้ จากกระโจมไปยังริมธารแล้วพระเจ้าค่ะ” เหลียงเยว่เอ่ยบอก
