บทที่ 12
ปากเสียง
เช้าวันต่อมา
ร่างสูงที่เดินพับคอเสื้อเดินออกมาจากห้องแต่งตัวหยุดมองดูคนตัวเล็กที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เขาก้มลงมาจูบหน้าผากมนเบาๆ พร้อมกับกระซิบข้างใบหูเล็ก
“ไปทำงานก่อนนะที่รัก”
“อือ” คนตัวเล็กที่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบข้างหูงัวเงียตอบในลำคอ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองหาเจ้าของเสียง “ไปทำงานแล้วเหรอ”
“อืม ฉันให้คนเตรียมคนขับรถให้แล้วจะไปไหนก็บอกคนขับรถนะ”
“โอเค บ๊ายบาย” เธอยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อส่งอีกฝ่าย
“ขี้เซา” ปืนรบที่เห็นท่าทางงัวเงียของหญิงสาวก็อดมันเขี้ยวไม่ได้ ก่อนไปจึงได้ยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มนิ่มเบาๆ หนึ่งที
“จะแกล้งฉันตลอดเวลาเลยรึไง!” ใบบัวตะโกนต่อว่าตามหลังพร้อมกับรีบลุกจากที่นอนวิ่งตามปืนรบไปโดยไม่ได้สนใจชุดนอนสายเดี่ยวสีดำตัวบางที่สามารถมองทะลุเห็นถึงชุดชั้นในตัวจิ๋วด้านในของตัวเองเลย
“ใบบัว!” น้ำเสียงดุดันที่ดังขึ้นทำให้ใบบัวเหวอไปในทันทีที่ผ
