บทที่ 15
ความทรงจำที่งดงาม
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วใบบัวก็ลงมาทันทานอาหารมื้อแรกของวันพอดี พอทานเสร็จก็ชวนปืนรบไปเดินเล่นที่ริมชายหาด
ชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าอ่อนพลิ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดเข้าชายฝั่ง เสียงเกลียวคลื่นกระทบกับหาดทรายทำให้ใบบัวรู้สึกปลอดภัยเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อก่อนทุกครั้งที่เหนื่อย หรือเจอปัญหาเธอมักจะแบกเป้มาเที่ยวทะเลคนเดียวอยู่บ่อยๆ
“ฉันอยากไปหาเด็กที่คุณพูดถึงชื่ออะไรนะ ดาหวันเหรอ?”
“ใช่ แต่ตอนนี้น่าจะไปโรงเรียนอยู่นะ เพราะวันนี้วันจันทร์กว่าจะกลับมาถึงนี่ก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว”
“งั้นไม่เป็นไร ไปตรงศาลาตรงนู้นกัน” เธอชี้นิ้วไปที่ศาลาที่ยื่นออกไปกลางทะเลที่เธอเคยบอกเขาก่อนหน้านี้ว่าอยากไป
“ไปสิ” ปืนรบจับมือเล็กเดินตรงไปยังศาลาริมทะเลที่ตกแต่งโทนสีขาวน้ำเงินมีโต๊ะกระจกตรงกลางทำจากไม้สาน “ที่รักเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันให้คนเอาเครื่องดื่มมาให้ อยากดื่มอะไร”
