[เวลาตีหนึ่ง – คอนโดของลีโอ]
ลีโอนอนมองเพดานห้องด้วยสายตาว่างเปล่า เขานอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะเสียงแอร์ ไม่ใช่เพราะเตียงแข็งไปหรือหมอนนุ่มเกินไป แต่เป็นเพราะภาพของเธอ… มายูกับปอเช่
“พี่ปอเช่”
เสียงหวาน ๆ ของเธอที่เรียกมัน ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดจนทนไม่ไหว แม่ง… โคตรขัดหู
เธอเมินเขาไปทั้งที่ปกติจะเป็นฝ่ายพยายามเข้าหา แต่พอเป็นปอเช่ เธอกลับยิ้มหวานให้เขา? มันอะไรกันวะ?
ลีโอลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ขยี้หัวอย่างหัวเสีย ก่อนจะคว้ามือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกปลายสายดังไม่กี่ครั้งก็มีเสียงงัวเงียดังขึ้น
"เชี่ย... ใครโทรมาเวลานี้วะ?"
"กูเอง" ลีโอพูดเสียงต่ำ
"มึงเนี่ยนะ!? แม่ง... ตีหนึ่งนะเว้ย กูจะนอน!!"
"ลงมาหากูที่ร้าน"
"ห๊ะ!? ร้านไหน ร้านเหล้า!?"
"เออ กูจะไปแดก"
"..."
"สิบห้านาที กูรอ"
ตื๊ด!
ลีโอกดวางสาย ไม่สนว่าไทก้าจะบ่นแค่ไหน ก่อนจะคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป คืนนี้… ถ้าไม่เมา ก็คงนอน
