บรรยากาศที่โต๊ะอาหารอึดอัดจนสัมผัสได้ มายูนั่งนิ่งอยู่ตรงกลางระหว่าง ปอเช่ กับ ลีโอ ที่จ้องกันเหมือนพร้อมจะเปิดศึกได้ทุกเมื่อ ปอเช่ยังคงยิ้มบาง ๆ สบาย ๆ ต่างจากลีโอที่นั่งนิ่งแต่สายตาคมกริบของเขาสะท้อนความไม่พอใจชัดเจน
"มายู กินนี่สิ" ลีโอเอื้อมมือไปตักอาหารใส่จานของเธอ ก่อนจะหันไปสบตากับปอเช่เหมือนต้องการแสดงความเหนือกว่า
ปอเช่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยิ้มเจ้าเล่ห์ "ดูแลกันดีขนาดนี้เลยเหรอ"
"ก็ปกติ" ลีโอไหวไหล่ "คนของกู กูก็ต้องดูแลดีอยู่แล้ว?"
ปอเช่หัวเราะเบา ๆ "หึ แต่มายูยังไม่ได้เป็นของใคร จะบอกว่าคนของมึงก็ไม่ใช่!"
"แล้วใครบอกว่ายังไม่เป็น?" ลีโอเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นจัดคอเสื้อนิดหน่อย เผยให้เห็นรอยแดงจาง ๆ บนต้นคอ
มายูแทบสำลักน้ำทันที "พี่ลีโอ! "
ปอเช่ชะงักไปเล็กน้อย แต่เพียงแวบเดียวก่อนที่เขาจะกลับมายิ้มตามเดิม "หึ..มึงอยากโชว์ขนาดนี้เลยเหรอ?"
"ก็แค่บอกให้รู้ไว้ กูเป็นผั
