เมื่อทั้งสองเข้ามาในห้องของชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว ภูมิพงษ์ก็เตรียมตัวที่จะออกไปจากห้อง แต่แล้วร่างบางก็โผเข้าไปกอดชายหนุ่มจากด้านหลัง
“ปล่อยอานะพิม” เสียงที่สั่งให้ปล่อยมันช่างไม่มั่นคงสักนิดเลย
“ไม่ปล่อยค่ะ พิมรู้ว่าอาภูมิก็คิดถึงพิมเหมือนกัน” พริมาพยายามแกะกระดุมเสื้อนอนราคาแพงของอาหนุ่ม
“พิม ถ้าไม่หยุดอาไม่รับรองความปลอดภัยของเราแล้วนะ” อาหนุ่มเริ่มควบคุมตนเองไม่ได้ เพราะร่างนุ่มนิ่มที่กอดรัดเขาไว้แน่น
“ก็ไม่ต้องรับรองค่ะ พิมเต็มใจ” พริมากล่าวเสียงใส ทำให้คนตัวโตต้องสงสัยเป็นอย่างมากที่เธอบอกว่าเธอนั้นไม่ได้เมาอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้
“อย่าทำแบบนี้นะพิม อาขอหล่ะ” เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจมาโนช เขาอุตส่าห์ถอยออกมา แต่โชคชะตากลับเหวี่ยงหลานสาวที่เป็นเจ้าของหัวใจเขาเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังจะสูญเสียความยับยั้งชั่งใจทั้งหมดที่มี
“ไม่ค่ะ พิมจะไม่ยอมถอยอีกแล้ว สี่ปีที่เราจากกัน
