พิมพ์ลดาลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะตามมาด้วยความรู้สึกมึนหัวจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อลืมตาอีกครั้งเธอก็ได้รู้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลและข้างเตียงก็มีใครบางคนนอนฟุบอยู่ข้างๆ
“คุณภัทร” ภัทรสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“เพลง คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ทำไมเพลงมาอยู่ที่นี่คะ”
“เมื่อคืนคุณไข้ขึ้นสูง ผมเลยพามาโรงพยาบาล เป็นยังไงบ้าง ปวดหัวหรือเปล่า หรืออยากกินอะไรไหมครับ” ภัทรลูบหัวคนป่วยและถามอย่างเอาใจใส่
“ตอนนี้เพลงยังไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ แต่คุณภัทรคะ วันนี้เพลงมีงานตอนบ่าย”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมคุยกับคุณซินดี้เรียบร้อยแล้ว”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ครับ คุณคงไม่คิดว่าผมจะยอมปล่อยให้คุณไปทำงานหรอกนะ” พิมพ์ลดานิ่งอย่างยอมจำนนเพราะถ้าพูดตามตรง ตอนนี้สภาพร่างกายและจิตใจเธอยังไม่พร้อมจริงๆ
“เดี๋ยวตอนบ่ายผมต้องไปประชุม แต่ผมจะรีบกลับมาทันที่เสร็จ
