เมียไร้รัก

บทที่ 1 ช้ำรัก 03

ในเมื่อทำแบบนี้ เธอก็มีคนคอยเทกแคร์ดูแล แถมไม่ว่าหล่อนจะร้องขออะไรธามก็ทำให้ไปเสียทุกอย่าง

ก่อนจะยิ้มเพราะในที่สุดพี่ชายก็พยักหน้ารับ และทำตามคำขอร้องของเธอ เหตุผลสำคัญที่หล่อนรั้งธามไว้ เพราะหล่อนต้องการให้พู่ไหมเจ็บหนัก หล่อนเกลียดพู่ไหม ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายมีอะไรดีไปกว่าตน ทำไมคู่หมั้นหล่อนถึงเอาแต่ชอบเจ้าหล่อน แม้จะรู้ว่าพู่ไหมแต่งงานไปกับพี่ชายต่างสายเลือดของเธอแล้ว

ในเมื่อรู้ว่าแผนการนี้ไม่สำเร็จ เธอก็ไม่จำเป็นต้องให้ธามแสดงความรักใคร่ใดๆกับมารหัวใจอีก ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเจ็บหนักที่ทราบความจริง เธอก็ยิ่งพอใจ

“งั้นเข้าบ้านกันเถอะค่ะ รวงให้คนจัดห้องนอนไว้ให้พี่แล้ว”

“ครับ” ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะปฏิเสธรสาได้ ก่อนจะกดพิมพ์ข้อความแล้วส่งไปหาภรรยา เนื่องจากไม่อยากให้พู่ไหมเป็นห่วงและหวังว่าหญิงสาวจะได้อ่านมัน

ฟากคนที่ตัดสินใจเปิดเครื่องเพราะอยากจะรู้บางเรื่องกลับต้องทำสีหน้าโศกกว่าเก่า เพราะมีสายเรียกเข้าจากธามเพียงสองสายเท่านั้น หล่อนไม่มีค่าให้เขาห่วงใยเลยหรือ แต่ต่อมาไม่นานก็มีข้อความจากธาม หญิงสาวเปิดมันอ่านอย่างไว แต่มันกลับยิ่งทวีความรุนแรงของบาดแผลในหัวใจยิ่งนัก

ข้อความที่ถูกส่งมาก็เป็นเพียงประโยคสั้นๆ

“ผมไม่กลับบ้าน นอนบ้านรวงครับ”

ไม่น่าเชื่อเพียงประโยคสั้นๆแต่กับทำร้ายจิตใจร่างบางได้อย่างจัง

กลับมาฟากของธาม ชายหนุ่มก็ไม่สามารถข่มตานอนหลับได้เพราะหัวใจมันยังกังวลและรู้สึกผิด หลับตาลงทุกครั้งก็เห็นแต่ใบหน้าที่มีแต่หยาดน้ำตาของภรรยาตามกฎหมาย เขายอมรับว่าเขาผิด เขารู้ตัวว่าเลวมากแค่ไหน ชายหนุ่มจึงไม่เคยร้องขอให้พู่ไหมให้อภัยตน

เขารู้ว่ายิ่งอีกฝ่ายเห็นหน้าตนก็คงมีแต่ความเจ็บปวดหัวใจ แต่ตนยังปล่อยให้พู่ไหมเป็นอิสระไม่ได้ จึงจำต้องเป็นคนใจร้ายรั้งเจ้าหล่อนไว้ต่อไป ชายหนุ่มอธิบายความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้เลยว่าวินาทีที่หญิงสาวบอกว่ารู้ความจริงแล้วรู้สึกอย่างไร ทั้งโล่งอกและเสียใจในเวลาเดียวกัน คนผิดรู้ดีว่าคงไม่มีอะไรมาทดแทนสิ่งที่เขากระทำไว้ทั้งหมดได้ และต่อไปนี้คงไม่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้านวลที่มอบให้อีกแล้ว

แสงของพระอาทิตย์กำลังมาเยือนเช้าวันใหม่สาดส่องให้หมู่มวลมนุษย์ตื่นขึ้นมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ คนตัวโตก็ตื่นแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มลุกขึ้นมาอาบน้ำอย่างไวเพราะตั้งใจจะกลับบ้านไปเคลียร์กับภรรยาสาว ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าหล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาไม่ได้โทร.ไปซ้ำอีกเพราะกลัวว่าจะไปรบกวน แต่สำคัญไปกว่านั้นคือ เขาละอายที่จะโทร.ไป

ทว่าเพียงก้าวออกมาจากห้อง น้องสาวก็พุ่งตรงเข้ามาหาฉับไว ราวกับเจ้าหล่อนกำลังรอเขาอยู่

“วันนี้รวงจะชวนพี่ธามออกไปเอาการ์ดแต่งงาน พี่ธามไปกับรวงหน่อยนะคะ ศศินเขาไม่ว่าง”

รสาเอ่ยเสียงหวานหยดพร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อน ใจหล่อนอยากให้ว่าที่สามีพาไป แต่อีกฝ่ายบอกว่าติดธุระและเธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายบ่ายเบี่ยงไม่อยากไป

แต่ต้องอดกลั้นเอาไว้เพราะไม่อยากจะมีเรื่องทะเลาะกันก่อนแต่งงาน หล่อนกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ รอให้ตนได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก่อน เธอจะไม่ยอมแน่

“ไปช่วงเย็นได้ไหมครับรวง พี่ขอกลับบ้านไปหาไหมก่อน” ธามเอ่ยต่อรอง

“ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่ารวงหรือคะ น่าน้อยใจจังพอมีเมีย พี่ธามคงลืมน้องสาวคนนี้แล้ว” ไม่ว่าจะเป็นศศินหรือ ธาม เธอก็ไม่อยากจะให้แสดงความรักต่อพู่ไหม เพราะหล่อนเกลียดอีกฝ่ายเข้าไส้

“รวงครับ” ชายหนุ่มร้องเรียกน้องสาวเสียงอ่อน ไม่มีใครสำคัญกับเขาเท่าผู้หญิงตรงหน้าอีกแล้ว แต่พู่ไหมก็สำคัญเช่นกัน แม้ไม่ได้รัก แต่ก็ต้องรับผิดชอบชีวิตเจ้าหล่อนเพราะเขาเองที่ดึงเธอเข้ามาอยู่ในเกมนี้ ทำให้หญิงสาวต้องเจอกับความทุกข์ระทม

“งั้นรวงไปคนเดียวก็ได้ค่ะ พี่ธามกลับไปเถอะ” พร้อมกับสะบัดใบหน้าหนี ที่จริงจะให้คนขับรถพาไปก็ได้ แต่เหตุผลที่ทำแบบนี้ก็เพราะต้องการเย้ยหยันภรรยาของพี่ชายก็เท่านั้น ยิ่งอีกฝ่ายอกแตกตายไปเลยก็ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องอยู่เป็นมารหัวใจ

สุดท้ายแล้วธามก็รั้งมือน้อยไว้แล้วเอ่ยพูด “พี่จะพาไปเองครับ”

“รวงรักพี่ธามที่สุดเลย”