พู่ไหมเม้มริมฝีปากแน่นกับคำว่าห่วงเพราะเขาพูดกับหล่อนหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่เธอไม่รู้เลยว่ามันจริงหรือไม่ แถมมันยังสร้างความอ่อนแอให้กับหัวใจดวงน้อย
เพราะหัวใจบ้าๆดวงนี้มันมีความหวังว่าเขาอาจจะรักและเมตตาตนอยู่บ้าง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ชายหนุ่มตรงหน้ารักเพียงรสาเท่านั้น ส่วนสิ่งที่มอบให้เธอมีแต่การโกหก ความเศร้าและความเจ็บมันกำลังสุมอยู่ภายในอกซ้าย
“ไหมไม่อยากได้ความห่วงใยจากคุณธามเลยค่ะ กรุณาอย่าเอามันมาให้ไหมอีก”
หล่อนต้องดับความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองและพังทลายความหวังลงเพราะไม่เช่นนั้นคงจะเจ็บหนักกว่าเก่า แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ปล่อยให้ธามยิ้มเจื่อนกับการถูกปฏิเสธรับความหวังดี
ภายในห้องแม้จะผ่านมาแล้วร่วมยี่สิบนาทีแต่ก็ยังไม่มีบทสนทนาใดๆ จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ขอโทษค่ะท่านประธาน เมจะมาชวนไหมไปเล่นน้ำทะเลค่ะ” เมริสาเอ่ยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ เพราะไม
