อุ้มรักพ่อเลี้ยงเถื่อน บทที่ 3
1039 คำ
“คุณพริบพราว...ตื่นเถอะครับ...ถึงแล้วครับ” เสียงเรียกทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมา เธอหันมองไปรอบตัวพบว่าตนเองอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ในป่าแห่งหนึ่งเสียแล้ว พริบพราวเห็นไฟในบ้านนั้นเปิดแสงจ้าทำให้เธอรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ในบ้านหลังนั้น รอบๆข้างมืดสนิทแล้วเพราะย่างเข้าพลบค่ำเสียแล้ว ยิ่งทำให้พริบพราวหวั่นใจยิ่งขึ้น เธอหอบหายใจดังเพราะหวาดผวาชายผู้มีนามว่าราชินทร์ เธอได้ยินชื่อเสียงของเขามาตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่แต่ไม่เคยเห็นหน้าของเขาสักครั้งหนึ่ง ไม่ทันไรชายแปลกหน้า2คนที่นำตัวเธอมาได้พาเธอลงไปยังบ้านหลังนั้นโดยไม่รีรอ ทุกย่างก้าวของเธอราวกับกำลังเยื่องย่างเข้าสู่มัจจุราจ ภายในคฤหาสน์หลังงามนี้อีกไม่นานอาจจะเป็นกรงสีทองดีๆสำหรับเธอก็เป็นได้ แม้ภายในจะงดงามราวกับสวรรค์บนดินแต่ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าเป็นที่อยู่ของพ่อเลี้ยงราชินทร์คนนั้นอยู่ดี เธอเดินเข้าใกล้เขาเรื่อยๆ แม้จะไม่เห็นเงาแต่เธอรับรู้ได้ว่าชายคนนั้นทำธุรกิจเช่นไร คงไม่ต่างอะไรกับมาเฟียที่ทำธุรกิจสีเทามาแต่ไหนแต่ไรแล้วก็ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เธอยังคงหวั่นใจมาตลอดคือเรื่องที่เขาจะทำอะไรกับแม่ของธอหรือเปล่า? ชีวิตของเธอหลังจากที่พบกับเขาจะเป็นเช่นไรต่อล่ะ? คำถามมากมายพลั่งพลูเข้ามาในหัวของเธอจนพริบพราวรู้สึกไม่สบายตัวเสียแล้ว จนเธอเห็นเงาของร่างสูงร่างหนึ่งหันหลังให้กับเธออยู่
ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีสว่าง เขายืนหันหลังให้พริบพราวจนเธอเดินเข้าไปยืนห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว ทั้งห้องมืดสงัด มีเพียงแสงจันทร์จากหน้าต่างเท่านั้นที่ส่องแสงเข้ามา ใบหน้าของชายชื่อราชินทร์ค่อยหันมามองพริบพราว ใบหน้าของเขาอ่อนเยาว์กว่าที่เธอคิดไว้มากแม้จะมีหนวดเคราเล็กน้อยก็ตาม สันกรามของเขาชัดเจนจนพริบพราวนึกว่าเขาเป็นลูกครึ่ง แววตาสีน้ำตาลเข้มในดวงตาเรียวยาวมองมาที่เธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพินิจพิจารณา เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังประเมินอะไรเธออยู่จนเชาเดินเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเขาลอยโชยมาแตะจมูกเล็กๆของพริบพราว เธอยอมรับเลยว่าเขาดูเป็นคนที่รู้จักแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่บ้าง
“นี่คือลูกของจักรภพหรือ?” เสียงทุ้มหนักของราชินทร์เอ่ยถามคนของเขา แววตาเรียบเฉยมองเธออย่างไม่ละสายตาจนพริบพราวรู้สึกเกร็งๆ
บทที่ 3
“หน้าตาใช้ได้นี่” เขากล่าวพลางเดินรอบตัวของพริบพราวราวกับกำลังมองอะไรบางอย่างอย่างพินิจอยู่ก่อนจะช้อนใบหน้าของพริบพราวขึ้นมา ณ ตอนนั้นดวงตาของเธอได้สบเข้าไปในดวงตาลุ่มลึกของอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งใจ ชั่วขณะนั้นเธอเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน ทั้งผิวที่ละเอียดลออราวกับผิวของผู้หญิง ขนตาที่เรียงสวยจนพริบพราวไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าของชายตรงหน้าได้เลย
“คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” ราชินทร์เอ่ยเสียงทุ้มหนักข้างหูของพริบพราว
“เพราพ่อของฉันเป็นหนี้คุณอยู่ ท่านเลยส่งฉันให้มาที่นี่…มาอยู่กับคุณ”
ราชินทร์แสยะยิ้มเล็กน้อย “ตอบได้เด็ดขาดดีนี่ แล้วคุณรู้หรือเปล่าวว่าต้องทำเช่นไรให้หนี้ของพ่อคุณหมดไป?”
พริบพราวมองหน้าของราชินทร์อีกครั้ง เธอนิ่งเงียบรอคำตอบจากเขา
“มีลูกกับผม แล้วหนี้ของพ่อคุณจะหมดไป” พริบพราวเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินข้อเสนอของราชินทร์ เธอผละตัวออกมาจากเขาก่อนจะง้างมือทำท่าจะตบใบหน้าของเขาแต่ราชินทร์กุมข้อมือเล็กของหญิงสาวไว้ได้ทัน เขามองเธออย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะสะบัดร่างเธอจนโดซเซไปข้างหลังอย่างไม่ใยดี
“คิดเสียว่าคุณโชคร้ายที่ได้พ่อแบบนี้ไปเสียแล้วกัน อย่างไรก็ตามคุณต้องตามเช็ดตามกวาดให้สิ่งที่พ่อของคุณทำ”
“ฉันไม่ทำ!” พริบพราวตวาดใส่ราชินทร์ด้วยความโมโห
“ผมไม่ได้ให้คุณเลือก พริบพราว…คุณต้องทำมันเท่านั้น” ราชินทร์มองพริบพราวตาต่ำพร้อมกับพูดเสียงเย็นชาจนพริบพราวหยุดหายใจไปชั่วขณะ เธอสั่นระริกเพราะความกลัวก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของราชินทร์ที่จ้องเธอราวกับกำลังพิพากษาเธออยู่ไม่ปาน พริบพราวได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะทำใจดีสู้เสือพูดถามเขาไปเสียงสั่นคลอ “ถ้าฉันมีลูกกับคุณแล้วฉันจะเป็นอะไรในสายตาของคุณล่ะ?”
“แค่คนที่ให้ลูกผมมาเกิด หลังจากนั้นเราจะไม่มีความเกี่ยวข้องต่อกัน” ราชินทร์ตอบ “มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ? ผมอยากได้ลูก คุณอยากปลดหนี้ มันไม่มีข้อเสนอไหนที่ดีกว่านี้อีกแล้ว” พริบพราวนิ่งเงียบ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมรับข้อเสนอของราชินทร์เป็นอันขาด เธอกุมมือของตัวเองไว้แน่น กัดริมฝีปากบางของตนเอาไว้เพื่อสะกดความเกลียดชังที่มีต่อเขา…รวมถึงต่อตนเองด้วยที่ไม่สามรถทำอะไรได้เลยตอนนี้ ราชินทร์เห็นท่าทีของพริบพราวทำให้เขาถอนหายใจ
“หากจะโทษก็ต้องโทษพ่อของคุณที่ไม่รู้จักรับผิดชอบ ปล่อยให้ลูกเมียมีภาระ ส่วนตัวเองก็หนีปัญหา นี่หรือคนที่เป็นหัวหน้าครอบครัว?” ราชินทร์กล่าววาจาดูถูกสารพัดกับจักรภพจนพริบพราวเริ่มทนไม่ไหว
- ผู้เขียน
