วันต่อมา....ณ สนามบิน
วันนี้แล้วสินะ ที่ฉันจะได้เจอคนที่ฉันพยายามหลบหน้ามาตลอด
พี่ลู่เฟย “พี่คุยกับป๊าเรื่องที่จะไปสู่ขอเราแล้วนะ เดี๋ยวป๊าตามมาไทยตอนเย็นๆ”
ฉัน “ขอบคุณพี่มากนะคะ หนูไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนพี่ยังไงดี”
พี่ลู่เฟย “ห้ามคิดมาก ห้ามร้องไห้ แล้วยิ้มให้พี่เห็นทุกวันก็พอแล้ว”
ณ ประเทศไทย
พอมาถึงประเทศไทย คำแรกที่พี่ลู่เฟยถามฉันคือจะไปบ้านก่อนไหม (หมายถึงบ้านคุณป๋า) แต่ฉันปฏิเสธไปโดยให้เหตุผลว่ารอเซอร์ไพรส์คุณป๋าตอนเย็นเลยทีเดียว ฉันโทรไปบอกคุณย่าแล้วว่าตอนเย็นฉันกับพี่ลู่เฟยจะเข้าไปหา ให้คุณย่าโทรบอกคุณป๋าด้วย
ตอนนี้พี่ลู่เฟยพาฉันมาพักที่คอนโดที่พี่ลู่เฟยซื้อไว้
ภายในห้อง...
ฉันนั่งเหม่อไปเรื่อย ช่วงนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ พอคิดว่าจะได้เจอคุณป๋า รู้สักหวั่นๆ ยังไงไม่รู้ ส่วนพี่ลู่เฟยหายเข้าไปในห้องครัวคงจะไปหาอะไรกินล่ะมั้ง
เฮ้อ เมื่อไหร่ความรู้สึก แย่ๆ จะออ
