คุณป๋าคุกเข่าลงตรงหน้าฉันแล้วกอดขาฉันแน่น ตาคุณป๋าแดงก่ำ เหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ถึงร้องไปก็เท่านั้น วันนี้ฉันหมดความเห็นใจความสงสาร ฉันหมดทุกอย่างเเล้วจริงๆ
คุณป๋า “ป๋า ป๋าขอโทษ”
ฉัน “วันนี้หนูก็แค่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันผิดมากใช่ไหม ได้งั้นหนูไม่แต่งงานก็ได้”
คุณป๋า “พะ พูดจริงๆ ใช่ไหม” คุณป๋ามองฉันเหมือนมีความหวัง
ฉัน “คะ หนูพูดจริงๆ แล้วนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณป๋าจะไม่มีวันได้เจอหน้าหนูอีก”
คุณป๋าน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง...
คุณป๋า “ไม่ หนูอย่าทำแบบนี้”
ฉัน “รู้ตัวไหมคะ ว่าตอนนี้สภาพคุณป๋ามันน่าสมเพชขนาดไหน”
ฉัน” หนูคิดนะว่าเราจะกลับมาอยู่ในสถานะพ่อลูกกันเหมือนเดิมได้แต่ตอนนี้ แค่คนรู้จักหนูก็ให้คุณป๋าไม่ได้แล้วค่ะ ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดนะคะ จำไว้”
ฉันผลักคุณป๋าออก แล้ววิ่งไปเปิดประตู ฉันทั้งวิ่งทั้งร้องไห้ ผ่าฝูงคนมากมายออกมานอกงานแต่ง คนในงานพากันแตกตื่นกันหมด ก
