ทั้งที่ไม่เต็มใจทั้งที่ไม่สนใจและไม่ทำตามที่เขาสั่ง แต่สุดท้ายเขาก็จัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง ทั้งโยนเงินห้าพันแทนค่ามัดจำหอสองพันห้าพร้อมสินน้ำใจที่ไม่ได้แจ้งออกล่วงหน้าให้เธอแทนการฟังเสียงบ่น ลากเธอกลับบ้านพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าที่ถูกเขาจับยัดเหมือนเศษผ้า
“ทำหน้าให้มันดี ๆ ดิ พามาอยู่บ้านผัวไม่ใช่บ้านเจ้าหนี้” ว่าให้คนข้าง ๆ ที่ทำหน้าบูดเหมือนให้กินกระดูกแทนข้าว “อยู่ดี ๆ ไม่เสียเงินไม่ชอบ?”
ถึงได้หอบสังขารไปอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ แอร์ก็ไม่มี แถมยังเสียเงินค่าเช่าอีก
“คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก” เหมือนบ่นไปเรื่อย แต่ก็ตั้งใจให้เขาได้ยิน
“คับมากไหม” ตามเธอไปติด ๆ แล้วถามไม่ปล่อยผ่าน “เท่าเวลาพี่คับตอนอยู่ในตัวน้องหรือเปล่า”
“.....” ถึงกับหันกลับมาชักสีหน้าใส่เขาอย่างอดไม่ได้
“ตอบดิ” เลิกคิ้วให้เพื่อทวงคำตอบจากเธอ
“.....” เธอรู้สึกขัดใจกับใบหน้าร้ายเหลือหลายนั่นเกินกว่าจะมองได้ สะบัดหน้าเดิน
