ความรักในวัยเรียนไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป ไม่ว่าจะวัยไหนเพศอะไร ก็มีความรักดี ๆ ได้ ขอแค่เดินในลู่ทางที่ถูกที่ควร ใช้ชีวิตอย่างไม่เดือดร้อนตัวเองหรือใคร เท่านั้นก็ดีมากแล้ว
เหมือนบุรินกับใบข้าว แม้จะมีลูกในวัยเรียน แต่ความโชคดีคือมีครอบครัวซัพพอร์ต และเจ้าตัวก็รักดี ทำหน้าที่ตัวเองอย่างไม่ขาดตกบกพร่องทั้งในฐานะพ่อแม่และลูก
ทั้งคู่เรียนจบกัน พ่อของลูกคว้าปริญญาสองใบ ส่วนแม่ของลูกยังไม่ได้คิดเรื่องเรียนต่อ อยากเลี้ยงลูกให้เต็มที่และอยากช่วยพ่อของลูกทำงานเก็บเงินเพื่ออนาคตเด็กอ้วน แม้พ่อของลูกอยากให้อยู่บ้านเลี้ยงลูกเฉย ๆ หรือไม่ก็เรียนได้ แต่เพราะตอนนี้เจ้าเด็กน้อยถูกส่งเข้าเนอร์สเซอรี่แล้ว เธอเลยอยากแบ่งเบาพ่อของลูก เป็นเด็กเส้นในบริษัทปู่กับย่า แต่ความตั้งใจก็ไม่ได้ลดน้อยลงสักนิด
“ไปรับลูกป่ะ” เมื่อใกล้ถึงเวลาประจำที่ต้องไปรับลูก เป็นเขาที่พูดขึ้น
“พี่ทำงานเถอะ เดี๋ยวข้าวไปรับลูกเอง” หันไ
