ตอนที่ 4 คุณคนเดียว
1042 คำ
หลังทานมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว แทนคุณขับรถตรงดิ่งมายังสนามแข่งทันที โดยวันนี้เขามีเด็กสาวคนหนึ่งคอยเดินตามต้อยๆ ไม่ห่างกาย ไม่ว่าเขาหันกลับมาเมื่อไหร่ เขาจะได้เห็นรอยยิ้มหวานอันสดใสกับดวงตาหยีนั้นเสมอ
“น้ำค่ะ” น้ำเย็นขวดหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า ราวกับว่าสาวน้อยคนนี้รู้วาระจิตของเขา
“รู้ได้ยังไงว่าฉันหิวน้ำ”
“ก็คุณเหงื่อออกเยอะเลย แล้วเมื่อกี้หนูเห็นคุณหันไปมองตรงโน้นตั้งหลายที เลยเดาเอาว่าคุณน่าจะหิวน้ำ” นิ้วชี้กลับไปยังจุดที่มีเจ้าหน้าที่บริการภาคสนามเรียงขวดน้ำเอาไว้ให้บริการบนโต๊ะ
“อืม ขอบใจ” มือหยิบขวดน้ำเย็นยกขึ้นดื่มดับกระหาย
“เดี๋ยวฉันจะไปคุยงานทางโน้น เธอไม่ต้องตามไปรออยู่ตรงนี้เข้าใจไหม”
“ค่ะ” คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย จากนั้นรับน้ำครึ่งขวดที่เหลือจากชายหนุ่มมากอดไว้กับอก
แดดร้อนระอุขับเหงื่อของเขาออกมาจนชุ่ม เมื่อเดินกลับเข้ามายังบริเวณใต้อัฒจันทร์อันเป็นสถานที่พักของทีมงาน สิ่งแรกที่เขาเห็นคือรอยยิ้มหวานต้อนรับการกลับมา พลันไอ้อาการเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทั้งหลาย มันก็หายไปในทันที
“คุณแทนคุณเหนื่อยไหมคะ” ประโยคคำถามภาษาซื่อ หยิบยื่นมาพร้อมกับผ้าเย็นกลิ่นหอม
“อืม” มือรับผ้าเย็นนั้นมาถือไว้ด้วยความขัดเขิน เพราะรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนมากมายที่พุ่งตรงมายังเขา
“คุณแทนคุณ หิวข้าวหรือยังคะ”
“ทำไม เธอหิวแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่าค่ะหนูยังไม่หิว แต่ว่าตอนนี้มันบ่ายโมงกว่าแล้ว” คนตัวเล็กโน้มตัวก้มลงมามองนาฬิกาบนข้อมือของเขา นิ้วเล็กจิ้มลงไปบนหน้าปัดนาฬิกาซึ่งบอกเวลาว่าสมควรที่เขาจะต้องเติมอาหารใส่เข้าไปในกระเพาะสักที
“ปกติฉันกินข้าวไม่ค่อยตรงเวลานักหรอก ถ้าเธอหิวน่าจะมีข้าวกล่องของทีมงานอยู่ทางนั้น ไปกินก่อนฉันได้เลย กินฟรีไม่เสียเงิน” ปลายนิ้วดีดลงมาตรงปลายจมูกเล็กอย่างรู้เท่าทันคนไม่มีเงิน
“แล้วคุณแทนคุณจะกินตอนไหนล่ะคะ นี่มันเลยเวลามาตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว กินข้าวผิดเวลาบ่อยๆ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะคะ”
“ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ฉันโตแล้ว เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก”
“ไม่ได้ค่ะ หนูห่วงคุณแทนคุณมากที่สุดในโลกเลย คุณแทนคุณไปกินข้าวก่อนนะคะ เดี๋ยวค่อยกลับไปทำงานก็ได้ สนามแข่งรถมันไม่วิ่งหนีไปไหนหรอก” มือเล็กคว้าท่อนแขนใหญ่ออกแรงฉุดให้เจ้าของสนามแข่งรถเดินตาม
“เธอนะเหรอ ห่วงฉันที่สุดในโลก”
“ใช่ค่ะ เพราะว่าทั่วทั้งโลกนี้ หนูเหลือแค่คุณคนเดียวเท่านั้น” เมื่อฟังมาถึงตรงนี้เขานึกไปถึงคำบอกเล่าของเด็กสาว ที่บอกกล่าวเล่าประวัติชีวิตคร่าวๆ ให้เขาฟังเมื่อคืนว่า ตัวเธอไร้ญาติขาดพี่น้อง เหลือตัวคนเดียว เขาจึงพอเข้าใจความหมายที่เธอพยายามสื่อสาร
“แต่ฉันยังติดพันคุยกับทีมงานต่างประเทศ เดี๋ยวฉันขอไปดูตรงนั้นหน่อย แล้วเดี๋ยวจะกลับมากินข้าว” ผ้าเย็นผืนบางถูกยกขึ้นมาซับใบหน้าคลายร้อน ก่อนจะส่งคืนให้คนที่ทำหน้างอน้อยๆ แต่ก็ยอมให้เขาเดินจากไปรวมกลุ่มเพื่อพูดคุยกับนักแข่งรถสัญชาติยุโรปสี่ห้าคน เพื่ออธิบายถึงแผนผังและความพิเศษของสนามแข่งรถแห่งนี้ พอได้คุยกับคนที่ชื่นชอบความเร็วเหมือนกัน ทำให้เขาเพลินจนหลงลืมเวลา และคำสัญญาว่าจะกลับมากินข้าวเที่ยง
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” แทนคุณยืนกอดอกมองเจ้าของหน้าคว่ำ
“ก็คุณบอกว่าจะกลับมากินข้าวนี่คะ หนูนั่งรอตั้งนาน” น้ำเสียงตัดพ้อกับหน้างอคอหักปากคว่ำอย่างนั้นจึงทำให้เขานึกได้
“ฉันคุยงานอยู่ แล้วนี่เธอกินข้าวหรือยัง”
“ยังค่ะ หนูรอกินพร้อมคุณ”
“เธอจะมารอกินข้าวพร้อมฉันทำไม หิวก็กินไปก่อนสิ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ เป็นลูกจ้างจะกินข้าวก่อนเจ้านายได้ยังไง”
“ตกลงว่าฉันผิดใช่ไหม” แทนคุณถอนหายใจเสสายตามองข้ามหัวไหล่บางไปเห็นกล่องวางอยู่บนโต๊ะสองกล่อง พร้อมน้ำสองขวดจึงพอเดาออกว่าเจ้าตัวเล็กหน้างอนี่คงเตรียมเอาไว้ให้เขาแน่
“หนูไม่ได้บอกสักคำว่าคุณผิด หนูบอกไปแล้วนี่คะ ว่าหนูเป็นห่วง ตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงเที่ยงคุณกินกาแฟดำไปเท่านั้นเองนะคะ เที่ยงก็ไม่กิน บ่ายก็เลยเวลา นี่มันสี่โมงเย็นกว่าแล้ว ระวังเถอะอีกหน่อยเดี๋ยวกระเพาะจะเป็นรู” นิ้วชี้จิ้มลงบนหน้าท้องของเขาพร้อมสาธยายร่ายยาว
“เธอนี่มันขี้บ่นจริงๆ วันนี้ฉันคุยงานเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะพาไปซื้อเสื้อผ้ากับชุดชั้นใน เดี๋ยวเราออกไปกินข้าวข้างนอกดีกว่า อีกอย่างข้าวกล่องนี้มันตั้งแต่มื้อกลางวันไม่ใช่หรือไง ถ้ากินเข้าไปเดี๋ยวจะท้องเสียเปล่าๆ”
“คุณแทนคุณจะซื้อเสื้อผ้าให้หนูจริงเหรอคะ”
“ก็จริงนะสิ เธอจะใส่เสื้อผ้าของฉันทุกวันเลยหรือยังไงล่ะ ถ้าคืนนี้เธอใส่เสื้อผ้าฉันอีก แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเอาอะไรใส่” กำปั้นใหญ่วางลงไปบนกลางกระหม่อม จากนั้นเดินนำหน้าแล้วหันมากระดิกนิ้ว เรียกให้เด็กสาวเดินตาม แต่ยังไม่วายที่คนขี้งกเห็นคุณค่าของอาหาร ยังอุตส่าห์วิ่งกลับไปหอบข้าวกล่องกับน้ำสองขวดนั้นเดินตามมาต้อยๆ
“เอามาด้วยทำไม ฉันบอกว่าจะพาไปกินข้าวข้างนอกไง”
“ก็หนูเสียดายนี่ค่ะ”
- ผู้เขียน
