Minor
“มึงมันชั่วแท้ กูบอกจะตามไปรับเสือกให้กูกลับก่อน”
“เสือก”
“แล้วมึงไปโดนอะไรมา เชี่ย น้องเขาสายนี้นี้เหรอวะ”
ไอ้บูมยังตามหาเรื่องไม่เลิก ตั้งแต่เห็นหน้าผมที่เข้ามาในห้องทำงาน บนตึกสโมสรนักศึกษามันก็พุ่งเป้ามาที่ผมทันที ผมไม่ตอบแล้วเดินหนีมันออกมาด้านนอก ยกมือขึ้นลูบหน้าและลำคอของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยเล็บที่เล่นเอาแสบไปทั้งตัวไม่ใช่แค่หน้า คนบ้าอะไรโกรธได้รุนแรงขนาดนี้
แผลที่เกิดตั้งแต่ตอนเช้าตอนนี้มันแดงจนคนอื่นมองกันหมด แต่ก็มีไอ้บูมนี่แหละที่กล้าทักผมคนแรงเพราะมันอยากเสือกเรื่องของผมอยู่แล้ว
“กูถามจริง มึงได้น้องเขาแล้วสินะ”
เป็นอีกคำถามที่ผมไม่ตอบ นั่งลงกับที่นั่งติดระเบียงแล้วควักเอามือถือของตัวเองออกมา ผมเลือนหาช่องแชทของใครบางคนที่ไม่ได้คุยกันนานมากจนแทบหาไม่เจอ ตั้งใจจะส่งข้อความไปถามไถ่แต่สุดท้ายก็ต้องกดออก
จะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ผมไม่ได้รู้สึกผิดสักหน่อย เราก็เมากันท
