Minor talk.
“มึงจะแดกข้าวเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ” ผมถามไอ้บูมด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเพราะเห็นมันลีลา นั่งรอมันทานข้าวพลางเล่นมือถือมานานมากแล้ว เห็นแล้วขัดตาไปหมด
“เร็วกว่านี้กูก็ไม่ต้องเคี้ยวแล้วไหม”
“ปกติมึงแดกหมดแล้ว รีบแดกกูจะได้กลับไปนอน”
“ไอ้ห่านี่ ทุกทีก็ไม่เห็นบ่น มึงยังทานไปแค่นี้”
มันว่าแล้วพยักพเยิดหน้ามาทางจานของผม ที่ตอนนี้มีกับข้าวเหลืออยู่เกินครึ่งเพราะกลืนไม่ลง สงสัยเมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยล่ะมั้ง
“ก็กูไม่หิว ง่วงนอน”
“ไม่ใช่มั้ง” มันลากเสียงยาวจนผมต้องปรายตามอง พอเห็นรอยยิ้มกวน ๆ ของมันยิ่งชวนหงุดหงิด “เป็นเพราะเห็นภาพบาดตาหรือเปล่า”
“บาดตาเชี่ยอะไรของมึง”
“ไม่บาดก็ไม่บาด” มันหัวเราะเบา ๆ แถมด้วยรอยยิ้มที่ชักชวนอวัยวะเบื้องล่าง “แล้วมึงได้คุยกับน้องเขาบ้างไหม”
“ไม่”
“งั้นก็แปลว่าเขาไม่ได้ติดใจอะไร ก็ดีแล้วไง ดีกว่างี่เง่า”
“อืม” ผมหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเล่นเหมือ
