ครืด~
กาย : ระริน
ฉันปัดหน้าจอแล้วเปิดอ่านข้อความของเพื่อนผู้ชายต่างสาขาที่รู้จักกันจนเรียกว่าสนิทเลยก็ได้เพราะเราได้ซ้อมและลงประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัยด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้คุยกันบ่อยนอกเสียจากว่าเราจะมีงานที่ต้องทำด้วยกัน
ระริน : ว่าไงกาย
กาย : เย็นนี้พี่บ๊วยนัดให้ไปลองชุดนะ พี่บ๊วยฝากบอก
ระริน : โอเคจ้า
กาย : เจอกัน สี่โมงครึ่งนะ
ระริน : เจอกัน
บทสนทนาของเรามีแค่นั้นเพราะสำหรับกายเราเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ไม่มีความรู้สึกใดแอบแฝงเลยแท้แต่น้อย พอฉันคุยจบก็ออกออกจากช่องแชตแล้วเข้าไอจีเลื่อนดูอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ดังขึ้น
“ทีกับคนอื่นนี่ตอบไวเนอะ” น้ำเสียงแดกดันเชิงตัดพ้อของพี่ไมเนอร์ทำเอาฉันต้องหันไปมองแล้วขมวดคิ้วแต่เขากลับสีหน้านิ่งเรียบแล้วมองกลับมาอย่างหาเรื่อง
“แอบมองเสียมารยาท”
“ทักไปกว่าจะตอบ รอเป็นชาติ” เขายังคงประชดประชันไม่เลิกแถมยังกอดอกมองไปข้างหน้า
