นาริกาไม่เข้าใจตัวเลยว่ากลับมายังสถานที่แห่งนี้อีกทำไม? เพ้นเฮ้าส์ของเดนนิส โอซิล ผู้ชายใจร้าย ผู้ชายที่อำมหิตไม่ผิดเพี้ยนไปจากจอมมาร แต่หล่อนก็ยังกลับมา... น้ำตาไหลพรากลงมาอาบแก้มซ้ำแล้วซ้ำอีก ขณะทิ้งกายอ่อนล้าลงบนโซฟานุ่มอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
หัวใจบอบช้ำ ร่างกายอ่อนแรง และในที่สุดหญิงสาวก็ปล่อยให้นิทราแห่งความเจ็บปวดเข้ามาครอบงำอย่างไร้ทางเลือก เพราะแม้แต่ในความฝันเดนนิสก็ยังโหดเหี้ยมกับหล่อนไม่เปลี่ยนแปลง
และขณะที่หญิงสาวกำลังจมอยู่ในนิทรานั้น ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาทันที ร่างสูงใหญ่ของเดนนิสยืนนิ่งงันอยู่ที่ปากประตู เมื่อสายตามองเห็นหญิงสาวที่ตัวเองเฝ้าตามหานอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา เขาเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าด้วยความรีบร้อน
“นึกว่าหายไปไหน...”
คนตัวโตเป่าปากด้วยความโล่งอก ทรุดกายลงนั่งบนส้นเท้าตัวเอง ก่อนจะใช้ปากร้อนผ่าวของตัวเองซับน้ำตาบนแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยน แต่ถึงแม้จะแผ่วเบาแค่ไหน
