“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้”
เพลิงครามประคองร่างบอบบางมานั่งบนโซฟา หาหยูกยามาทำแผลให้อย่างชำนาญและเบามือ แต่น้ำตาของเมษยาก็ยังร่วงแหมะไม่ขาดสาย ทำให้เขาอดกังวลไม่ได้
“เจ็บมากเหรอ”
“ค่ะ” เมษยาเบะหน้า “ปวดมาก แต่ที่ปวดมากกว่ามือก็คือตรงนี้ค่ะ” หล่อนชี้ไปยังตำแหน่งหัวใจ ทุบลงไปเบาๆ ด้วยความอัดอั้นที่ไม่สามารถระบายได้ “เมย์คิดไม่ถึงเลยว่าความรักที่เรามีให้กันมานานหลายปี จะสู้คนที่เพิ่งมาทีหลังไม่ได้”
“เมย์...” เมษยายกมือแตะริมฝีปากเขา เป็นเชิงบอกว่าหล่อนเข้าใจ
“เมย์ไม่โทษพี่หรอกค่ะ เมย์เข้าใจดีว่าคนเรามีเลือดเนื้อและหัวใจ ไม่ใช่ก้อนหิน พอมีใครเข้าหาก็อาจจะหวั่นไหวกันไปบ้าง แต่มันเทียบกันไม่ได้เลยกับความสัมพันธ์ที่มั่นคงและยาวนานของเรา เมย์มั่นใจและก็เชื่อใจว่ายังไงซะพี่ครามก็ไม่มีวันทิ้งเมย์หรอก ตอนนี้พี่ก็แค่สับสน แต่เมย์จะให้เวลาพี่ค่ะ เมย์จะรอพี่ครามอยู่ในที่ของเราไม่มีวันจากไปไหน ร
