“คุณเชื่อแบบนั้นเหรอคะ” ณหทัยเลิกคิ้วถาม เพราะตัวเธอเองยังไม่เชื่อเขาเลยสักคำ “คุณอาจจะคิดว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว ก็ให้แล้วกันไป มันก็คงจะง่ายสำหรับคนทำ แต่คนที่เจ็บมันจำฝังใจไม่เคยลืมหรอกนะ คุณขอให้ฉันยกโทษให้เมษยา สู้บอกให้ฉันเอามีดมาแทงตัวเองยังจะง่ายซะกว่า สิ่งที่คุณขอฉันให้ไม่ได้!”
“แปลว่า...แม้แต่ฉัน เธอก็จะไม่ยอมยกโทษให้เหรอ” เขากลืนน้ำลายลงคออย่างหวั่นใจ
เห็นสีหน้าที่เผยความเจ็บปวดมองเธอตาละห้อย ณหทัยก็เบือนหน้าหนี เธออาจจะมีจุดยืนที่แข็งแกร่งกับเรื่องของเมษยา
แต่กับเขา...
“ฉันไม่รู้” เธอไม่มีคำตอบให้เขาและตัวเองจริงๆ ว่าควรจัดการความสัมพันธ์ที่พัวพันยุ่งเหยิงนี้อย่างไร อยากจะแข็งใจตัดเขาให้ขาด แต่เพลิงครามก็ชอบวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เข้ามาเติมเต็มเธอในเวลาที่อ่อนแอที่สุด ทำให้หัวใจเธออ่อนไหวและหวั่นไหวเกินจะควบคุมอยู่เสมอ เขาทำให้เธอสับสนว้าวุ่นใจก้ำกึ่งอยู่ระหว่าง ‘รัก’ กับ ‘เกลียด’
