แสงแดดยามเช้าที่สอดส่องผ่านร่องรูผ้าม่านปลุกให้ณหทัยลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ปะทะสายตาคือปลายคางบึกบึนแซมด้วยไรหนวดสีเขียวจางๆ ทำเอาทั้งตกใจและไม่ชินที่จู่ๆ เพลิงครามก็มานอนเตียงเดียวกับเธอ เธอกะพริบตาถี่ๆ จูนสมองอยู่ครู่หนึ่งก็หวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืนหลังออกจากห้องน้ำขึ้นมาได้
“ไหนห้องนอนของฉันคะ” เธอเอ่ยถามคนที่เอนหลัง ยกมือประสานท้ายทอยพิงหัวเตียงอย่างเอกเขนก
“แล้วเธอคิดว่าที่ไหนล่ะ” เขาเลิกคิ้วถาม มุมปากยกยิ้ม
“คงไม่ใช่ห้องนี้...มั้ง” เธอเอ่ยเสียงเบาหวิว
“ไม่ใช่ห้องนี้แล้วจะนอนห้องไหน หรือจะไปนอนหน้าลิฟต์”
“กวนตีน!” ณหทัยบ่นอุบอิบ ค้อนขวับแล้วสะบัดหน้าพรืดเดินหนี เขาไม่ช่วย เธอหาห้องนอนเอาเองก็ได้
เพลิงครามมองคนขี้งอนยิ้มๆ ดึงตัวเธอเข้ามากอดแนบอกอย่างง้องอน เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานว่า
“นอนนี่แหละ เราแต่งงานเป็นผัวเมียกันแล้วนะ ลืมไปแล้วเหรอ”
เท่านั้นณหทัยก็พลันนึกขึ้นได้ว่าจริงอย่างที่
