“ถ้ายังงั้นน้องเมย์ก็ไปตรวจที่โรงพยาบาลพี่ให้แน่ใจเลยดีกว่ามั้ยครับ อยู่ใกล้ๆ แถวนี้พอดี เอาให้รู้กันไปเลย พี่เองก็เป็นห่วงน้องเมย์ไม่แพ้ไอ้ครามเหมือนกัน”
เมษยากัดเนื้อในปากด้วยความเดือดดาลที่ตอบโต้ไม่ได้ ซ้ำยังร้อนใจกลัวจะถูกนุกูลลากตัวไปจริงๆ จนความแตกว่าหล่อนแกล้งป่วย ยิ่งเห็นเพลิงครามมองมาที่หล่อนด้วยแววตานิ่งลึกที่เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ หล่อนก็ลนลานจนอยู่ไม่เป็นสุข
“พี่ครามคิดว่าเมย์โกหกเหรอคะ” ถามอย่างตัดพ้อ
“แล้วเมย์ทำรึเปล่า” เขาย้อนถามกลับ ที่ให้นุกูลมาเตรียมพร้อมไว้ก่อนไม่ใช่เพราะจะจับผิด แต่เขากลัวว่าเมษยาจะรับไม่ได้จนเป็นอะไรร้ายแรงต่างหาก เลยกันไว้ดีกว่าแก้ “ที่พี่ทำเพราะกลัวเมย์กระทบกระเทือนใจมากเกินไป พี่เป็นห่วงเมย์นะ...ในฐานะพี่ชาย”
เมษยาแทบจะกรีดร้องใส่หน้าเขาอย่างบ้าคลั่ง ถ้าเพลิงครามเป็นห่วงหล่อนจริง ทำไมถึงเลือกมันแล้วมาเลิกกับหล่อนล่ะ เขาควรจะรักและสนใจหล่อนมากกว
