เหลือเพียงเศษใจ

บทที่ 5 ของเล่นฆ่าเวลา 1

ความเยียบเย็นสิบกว่าองศาภายในห้องนอนขนาดใหญ่ตกกระทบลงบนผิวที่แพ้ความหนาว ดวงตากลมโตปรือขึ้นช้าๆ แม้ยังไม่ตื่นตัวเต็มที่ แต่ก็รับความรู้ได้ถึงความผิดปกติของร่างกายที่ปวดร้าวและเมื่อยล้าราวกับถูกรถบบรรทุกชนเต็มแรง กลิ่นคาวใคร่หลังไฟสวาทมอดดับยังคงลอยฟุ้งอบอวลไปทั่วจนหญิงสาวเผลอนิ่วหน้า

ณหทัยดีดตัวขึ้นนั่งด้วยความตื่นตระหนก สายตาพลันเห็นเสื้อผ้าและชุดสูทเกลื่อนกระจายอยู่บนพื้น ลามมาถึงชุดชั้นในที่วางกองอยู่บนผ้าห่ม ยังมีคราบขุ่นคาวเหนียวเหนอะเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ ในหัวหวนคิดถึงความฝันอันวาบหวาม ลมหายใจที่หอบกระเส่าร้อนผ่าวและการร่วมรักที่ดุเดือดเร่าร้อน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...!?

สีหน้าที่อ่อนล้าพลันขาวซีดไร้สีเลือด สิ่งที่เพิ่งตระหนักรู้ทำให้เธอปวดหัวจนแทบระเบิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะมีอะไรกับผู้ชายแปลกหน้าจริงๆ

เขาเป็นใคร?

หญิงสาวหันขวับไปมองข้างตัว เมื่อรับรู้ถึงแรงยวบไหว หัวใจพลันหล่นไปที่ตาตุ่ม เห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมเข้มก็รู้แล้วว่าเขาหล่อเหลาขนาดไหน แต่ที่ทำให้เธอถึงกับตกตะลึงอึ้งงัน สองตาเบิกโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อก็คือ

เพลิงคราม!

เป็นเขาได้ยังไง?

ณหทัยชาวาบไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรงกระหน่ำ สีหน้าเคร่งเครียดราวกับโลกถล่มลงตรงหน้า เธอนอนกับพี่เขยตัวเองเนี่ยนะ...

มีอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกไหม?

เธอยกมือกุมขมับที่ปวดตุบๆ ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะ แต่ทำไมต้องเป็นเขาด้วย ถ้าเลือกได้เธอยอมนอนกับใครก็ไม่รู้ยังดีเสียกว่า

เฮ้อ...

ณหทัยถอนหายใจหนักหน่วง แต่เธอไม่มีเวลาให้เสียใจ ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด สองมือกอบเอาชุดชั้นในมาสวมใส่ เอี้ยวหน้าหันไปติดตะขอบราเซีย สายตาก็พลันสบสานกับดวงตาคมลึกที่ลืมขึ้นจับจ้องเธอตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

หญิงสาวชะงักมืออย่างประหม่า ร้อนเห่อไปทั้งหน้า แสนจะอับอายกับสายตาโลมเลียที่กวาดมองเธอไปทั้งเนื้อทั้งตัว โดยเฉพาะเนินอกที่เต็มไปด้วยร่องรอยความรักอันบ้าคลั่งร้อนแรง เธอกัดฟันรีบติดตะขอผิดๆ ถูกๆ กว่าจะยกมือไขว้กันปกปิดทรวงอกก็รู้ว่าไม่ทันการแล้ว แต่ยังดีกว่าปล่อยให้เขามองเป็นอาหารตาฟรีๆ ก็แล้วกัน

“มองอะ...” ณหทัยตวาดถาม โกรธจนควันออกหูที่เพลิงครามกระตุกยิ้มจงใจยั่วโมโหกัน แต่ยังไม่ทันกระหน่ำด่าให้เขาลืมทางกลับบ้าน บานประตูก็ถูกเปิดออกเสียงดังสนั่นเสียก่อน

ปัง!

ณหทัยยกผ้าห่มคลุมกายพลางกุมเอาไว้แน่น เนื้อตัวเย็นเฉียบสั่นเทา หน้าซีดเผือดไม่กล้ามองกลุ่มคนที่บุกกรูกันเข้ามา เธอตัวล่อนจ้อนนอนอยู่บนเตียงเดียวกับเพลิงครามอย่างนี้ จะพูดหรือแก้ตัวอะไรก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น จะหวังให้เขาช่วยอธิบายยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่

ในห้วงที่สิ้นหวังเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่ปลอดภัย จึงเงยหน้าขึ้นอย่างขลาดๆ ก่อนจะพบเจ้าของแผ่นหลังกว้างผ่าเผยยืนปักหลักอยู่ปลายเตียง เงาสูงใหญ่ทอดตระหง่านบดบังตัวเธอจนมิดไม่มีใครได้เห็น หากเขาไม่ขยับไปไหน

“มีอะไร?” เพลิงครามเอ่ยถามราวกับสาดน้ำเย็นจัดใส่หน้าพวกเขา สายตาเย็นชากดดันแผ่ลึกไปถึงกระดูกดำทำให้ผู้คนทำตัวไม่ถูก

บรรดาเพื่อนฝูงและญาติผู้ใหญ่คนสนิทต่างมองตากันเลิกลั่ก ไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองอย่างไร จึงลดความขุ่นเคืองของเขาลงได้บ้าง ใช่ว่าพวกเขาอยากจะยุ่งเรื่องครอบครัวคนอื่นเสียเมื่อไร หากไม่ใช่เพราะเมษยาออกปากไหว้วานให้ช่วยตามหาน้องสาวที่หายตัวไป พวกเขาก็คงไม่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ และได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น

ใครจะคิดล่ะว่า...ว่าที่เจ้าบ่าวจะแอบมากินตับสาวคนไหนก็ไม่รู้ลับหลังเจ้าสาว!

“พี่คราม...” เมษยาเดินแหวกกลุ่มคนเข้ามา มองสภาพแฟนหนุ่มที่สวมเพียงกางเกงขายาวอย่างหมิ่นเหม่แล้วแทบล้มทั้งยืน ก่อนจะมองเลยไปยังอีกคนที่เขาปกป้องอยู่ด้านหลังด้วยหัวใจที่แตกสลาย “นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันคะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

“...”

“ทำไมถึงเงียบล่ะคะ”

“...”

“ที่ไม่ตอบ เพราะพูดไม่ได้หรือกำลังปกป้องเธอเหรอคะ”

“...”

ปกป้องเธอ?

ณหทัยเบิกตามองแผ่นหลังกว้างใหญ่ด้วยความสับสนปนเป ทั้งแปลกใจ ไม่เข้าใจและยิ่งไม่เชื่อ เพลิงครามเนี่ยนะจะปกป้องเธอ เขาเกลียดเธอยันเงาไม่ใช่หรือ...

“ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ครามไม่พูด งั้นเมย์จะถามเธอเอง” เมษยามองคนรักอย่างตัดพ้อ ก่อนจะมองเลยไปยังผู้หญิงที่นั่งหลบหลังเขาอยู่บนเตียงด้วยความผิดหวังรุนแรงจนแทบยืนทรงตัวไม่อยู่ แววตารวดร้าวไม่ต่างจากน้ำเสียงที่เอ่ยถามอย่างเสียใจแกมไม่อยากจะเชื่อว่า

“หม่อนทำแบบนี้กับเมย์ได้ยังไง หม่อนก็รู้ว่าเมย์กับพี่ครามรักกันและเราก็หมั้นกันแล้ว แต่หม่อนก็ยังจะปีนขึ้นมาบนเตียงของเขาอย่างไม่ละอาย ทำไมหม่อนถึงกล้าทำเรื่องแบบนี้ หม่อนไม่อายบ้างเหรอ รู้มั้ยว่ามันจะทำให้หม่อนเสียชื่อ แล้วต่อไปนี้หม่อนจะสู้หน้าใครได้”