ภายในโรงพยาบาลราษฎร์นรากูล คนเจ็บส่งเสียงครางแผ่วเบา ขนตาสั่นไหว ค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า
“อืม...พี่คราม” เมษยาเรียกคู่หมั้นหนุ่มที่ยืนหันหลังล้วงมือลงกระเป๋ากางเกง ทอดมองผ่านบานกระจกไปยังเบื้องนอกด้วยน้ำเสียงแหบโหย
เพลิงครามหันกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก้าวพรวดเข้ามาช่วยพยุงตัวหล่อนนำหมอนมาหนุนหลังโดยไม่พูดอะไร เป็นเมษยาเสียเองที่รู้สึกอึดอัดจึงหาเรื่องชวนคุย
“เมย์เป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
“เมย์เป็นลม โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ขอโทษนะที่เมย์ทำให้พี่ครามเป็นห่วง” หล่อนฝืนยิ้มอ่อนๆ ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
เห็นอย่างนี้เพลิงครามก็พูดไม่ออก ไม่ได้เปิดโปงเรื่องที่เขารู้ว่าหล่อนแกล้งเป็นลมออกไป
ถามว่าทำไมถึงรู้?
เขาถูกฝึกในหน่วยทหาร หูตาและประสาทสัมผัสย่อมไวกว่าคนปกติ ถ้ามีอะไรผิดสังเกตแม้เพียงเล็กน้อยไม่มีทางพ้นสายตาเขาไปได้ ตอนที่อุ้มเมษยาออกจากค
