หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...
“อุ๊ย... ฝ่าบาท”
แองเจลล่าที่ยืนเกาะขอบหน้าต่างและเงยหน้าขึ้นมองแสงนวลตาของจันทร์เจ้าสะดุ้งน้อยๆ เมื่อถูกอ้อมแขนอบอุ่นขององค์ชายบาร์ซาร์กอดรัดมาจากทางด้านหลัง พร้อมๆ กับริมฝีปากร้อนผ่าวที่ซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอระหง หญิงสาวระบายกว้างด้วยความสุขใจ วันนี้คือวันอภิเษกสมรสของบาร์ซาร์กับหล่อน แม้ว่าตั้งแต่เช้ายันค่ำหล่อนกับเขาจะไม่ได้พักเลยเพราะต้องคอยต้อนรับแขกเหรื่อจากแคว้นและประเทศใกล้เคียงที่ให้เกียรติมาร่วมงาน แต่หล่อนก็ไม่เหนื่อย ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใดเลย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกปลาบปลื้มใจที่สุดในชีวิตต่างหาก
หล่อนยังจำคำอวยพรของมาร์คอสที่เดินทางมาที่นี่พร้อมกับภรรยาคือพเยียได้เป็นอย่างดี “พี่ขอให้เธอมีความสุขนะแองจี้ อย่างอนให้มาก อย่าเอาแต่ใจเหมือนที่ทำกับพี่ เพราะบาร์ซาร์ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบง้องอนผู้หญิง เขาง้อไม่เป็นหรอก...”
“จริงเหรอเพคะฝ่าบาท...” ตอนนั้นหล่
